Ally McBeal Sezon 6

Mikołajek

Nie widziałem serialu to też nie czytam opowiadania. Doceniam to, że się starasz i daje Ci medal...

.. za wytrwałość, ale niestety nie czytam.

Gdybym zaczął, to tak jak czytanie książki od finału i poprzestanie na tym.

Granmor

Mikołajek

Q.m.c.

Nadrobiłam wszystkie odcinki Cool

Granmor

Po 1. Scena dla tych którzy chcą się przekonać, że Ally McBeal jest chora psychicznie.
http://www.youtube.com/watch?v=vP5pTQUA7mU

A po drugie, no to pisałem Ci wczoraj, że w ostatniej jego scenie jest, że przypominają iż on nie potrafi się pożegnać tylko zostawia liściki. No i potem jest, że ona dostała liścik i było w nim napisane "i love you, goodbye". XD

Q.m.c.

Granmor

Q.m.c.

Granmor

Ally McBeal

- Proszę opowiedzieć raz jeszcze Pani Clarke... - spojrzałam na ławę przysięgłych, uśmiechnęłam się pod nosem, nieco jakby... kokieteryjnie. Lubię ich nieco uwodzić. Czuję się wtedy jak taka... mała kokietka - Co się stało? Dlaczego tu jesteśmy?
-On - Taylor wskazała na oskarżonego blondaska, chłopaczek podrapał się po czole - Mnie zwiódł i zasługuje na kare.

Taylor, która miała dokładnie 19 lat, spojrzała na mnie swoimi wielkimi, zielonymi oczami. Ogarnęła kosmyk rudych włosów i uśmiechnęła się pod nosem. Mimo uśmiechu zobaczyłam jednak, że zaraz zacznie płakać. Podeszłam szybko bliżej i ujęłam jej dłoń.

-Taylor, proszę. Ława to musi usłyszeć z Twoich łez - przerwałam, spojrzałam na nią szerzej otwierając oczy. Kurde! - Och! Ust! Miałam na myśli ust - Taylor westchnęła tylko.
- Wszystko się zaczęło w liceum. Kochałam się w nim, jego niebieskich oczach, uśmiechu. Zawsze gdy mnie widział... uśmiechał się. Ot tak, po prostu. A ma piękny uśmiech.

Blondasek uśmiechnął się, najwyraźniej chciał zaprezentować równiutkie, wybielone zęby. Był jak z obrazka. Fuj.

Chrząknęłam chwytając się za krtań, uśmiechnęłam pod nosem, zerkając przy tym na sędzię - Co było dalej?
- Studniówka - oświadczyła krótko Taylor, na te słowo kiwnęłam głową - Podczas której tak się złożyło, że pierwszy taniec musiałam zatańczyć właśnie z nim. Nie mieliśmy osób towarzyszących i... - Taylor przerwała, spojrzała na sędziego - To była magiczna chwila, Wysoki sądzie. Byłam pewna, że on też to czuje. Moja koleżanka... Clare, radziła bym go po prostu pocałowała. Tak zrobiłam.
- Co było dalej?
- Powiedział - jęknęła Taylor której głos ponownie się załamał - Że jest gejem.
- Tak po prostu?
- Mhm.
- Och - jęknęłam szerzej otwierając oczy - Tak po prostu... gej?
- Mhm.
- Że niby homo.
-Tak, homo.
-Uwodził Cię będąc homo? - kiedy zrozumiałam, że za długo pytam o jedno i to samo podrapałam się po skroni - Czego więc oczekujesz?
-Zadośćuczynienia. Cała szkoła wiedziała, że go kocham, on tez wiedział. Nic nie mówił... myślałam, że mu to odpowiada bo sam.....
- Rozumiem - przerwałam jej w połowie zdania - Nie mam więcej pytań.

Sędzia Walsh spojrzał na moją przeciwniczkę, która czytała w tym czasie swoje notatki.

- Pani Lockhart, Pani kolej - oznajmił Walsh.

Diane Lockhart podniosła swój wzrok, spojrzała na sędziego, na mnie, a potem na Taylor. Uśmiechnęła się nieco jakby złowieszczo. Było w niej coś zimnego. Królowa lodu?

- Pani Clarke - odezwała się wstając z krzesła - Taylor... mogę Ci mówić.. po prostu Taylor? - spytała Diane marszcząc przy tym brwi.
- Chyba tak - jęknęła Clarke.
- Sprzeciw! - huknęłam wstając z krzesełka.
- Na jakiej podstawie? - spytał Walsh.
- To jakiś podstęp - wycedziłam przez zęby.
-Oddalam.
-Och - usiadłam ponownie.
- Dziękuję Wysoki sądzie - odpowiedziała Diane - Mogę więc?
- Skoro Pani chce.
- Taylor.. skąd myśl że mój klient wiedział o Twoich uczuciach?
- Bo każdy wiedział.

Nagle usłyszałam gitarę i znajomy głos. Zanim się zorientowałam, na krześle adwokata posiłkowego siedziała Toni Braxton. Uśmiechnęła się do mnie i zaczęła śpiewać wycierając przy tym swoje łzy.

Un-break my heart
Say you'll love me again
Undo this hurt you caused
When you walked out the door
And walked out of my life
Un-cry these tears
I cried so many nights
Un-break my heart

W końcu nawet nie wiem kiedy, zaczęłam nucić wspomnianą już piosenkę.
Diane, Taylor i sędzia wpatrywali się we mnie gdy wystukiwałam rytm piosenki butem.

- Poughkeepsie - mruknęłam po czym spojrzałam na trójkę osób - Przepraszam, Wysoki sądzie.
- Ale - Driane chrząknęła spoglądając na mnie, a następnie wróciła przesłuchiwania świadka - Sama nigdy o tym z nim nie rozmawiałaś?
-Nie..
-Skąd więc myśl, że czuje to samo co Pani?
- Nie wiem - mruknęła Taylor wpatrując się w blondaska.
- To jak... w jaki sposób się uśmiechał, sprawiał, że świat był bardziej kolorowy, radosny. Chciałam tańczyć. Na ulicy, w domu, w szkole. Czy Pani kiedykolwiek chciała tańczyć Pani Lockhart?
- Prawdę mówiąc... nie - oznajmiła zmieszana Diane.
- Ja chciałam. Nadal się modlę o ten taniec.

******

- Ona naprawdę go kocha, John - powiedziałam później siedząc na żółtej kanapie w jego gabinecie w naszej kancelarii - Miło to..
- Miło jest.. co? - spytał John po krótkiej chwili ciszy.
- Co? - spojrzałam na niego pytająco - Och... Widzieć, że to nadal się zdarza. Nawet jeśli nie mamy najmniejszych szans na wygraną.
- Ally... pamiętasz Erica? Te dziecko... które chciało pozwać Boga za swój nowotrów.
- Mhm... Mów dalej?
- Nie mógł wygrać, ale dałaś mu coś innego. Daj to samo Taylor.

Uśmiechnęłam się patrząc na Johna, ładnie to wszystko ujął w słowa. A potem wyjrzałam przez okno.

-Wiesz, tęsknię za tą firmą. Za Wami. Za naszymi rozmowami.
- Ja też... wróć.

Spojrzałam na Johna pytająco. Czy powinnam?

Q.m.c.

Granmor

W Ally McBeal... wyglądało by to tak.....

Lot przez miasto podczas którego słyszymy Elaine śpiewającą:

"You'd better watch out, you'd better not cry
You'd better not pout,I'm telling you why
Santa Claus is coming to town,
He's making a list and checking it twice,
He's gonna find out who's naughty and nice
Santa Claus is coming to town."

Po czym nagle stoi na scenie w barze i śpiewa dalej.

Elaine:He sees you when you're sleeping
He knows when you're awake,
He knows if you've been bad or good,
So be good for goodness sake!

Przy jednym ze stolików siedzi Ally, Whipper, Richard, Megan i John i słuchają występu... i na tym kończę ten dziwny rodzaj narracji.... ale chciałem pokazać, że wiem idealnie jakby to pokazano w samym serialu.

- Cóż, wygląda na to, że Elaine znów zadowoli mężczyzn swoim głosem - oznajmił John wskazując palcem wskazującym moją eks-sekretarkę.
- Oczywiście - potwierdził Richard pijąc drink i wpatrując się w uśmiechniętą Megan - Puszczalskie od tego są.
- Pough, pough - zająkał się zakłopotany John, aż w końcu dopowiedział -Connecticut.
- Richard- syknęłam przez zęby, po czym spojrzałam na Megan, a następnie na Whiper. Widziałam jej wzrok, to jak wpatruje się w Richarda. To jak za nim tęskni! To wszystko było w jej wzroku - O Boże...
- Co? - spytała Whipper udając, że nie wie o co chodzi.
- Nie, um, nic, po prostu... nie - odpowiedziałam zmieszana bawiąc się słomką.
- John - odezwała się Megan - Jak przygotowania do ślubu?
- Świetnie - mruknął John podnosząc dłoń - Wyjątkowo.
- To dobrze - odpowiedziała Megan zerkając na Whipper, która szybko przekręciła głowę i patrzyła gdzieś indziej, Megan uczyniła podobnie i spojrzała na mnie - Ally, możemy pogadać? Na... osobności?
- Pewnie - odpowiedziałam z uśmiechem.

Gdy znalazłyśmy się w toalecie, Megan spojrzała na swoje odbicie w lustrze i zaczęła poprawiać makijaż. Starała się by emocje które skrywa nie były tak bardzo widoczne.

- O co chodzi z Whipper? - spytała w końcu.
-Co, um, jak, co? - spytałam niepewnie.
- Przecież widzę - odpowiedziała z chłodnym uśmiechem - Patrzy na mnie i ...
- Byli razem - odpowiedziałam krótko.
- Kto.
-Oni.
- Whipper i Richard? - Megan zmarszczyła brwi patrząc na moje odbicie w lustrze. Ja patrzyłam na jej odbicie - No co Ty....? Kiedy?
- Lata świetlne temu. Nie masz czym się przejmować ale... byli.
- Wiem, że Richard lubi damskie obwisłości ale... - przerwała po czym parsknęła śmiechem - No tak.
- Masz coś przeciwko?
- Nie, po prostu... to jest dziwne. To tyle.

Kiwnęłam głową jedynie w odpowiedzi na jej słowa. Czy to było dziwne? Nie wiem. Byłam pewna jednego.

- To smutne - oznajmiłam rozmawiając później z terapeutą.
- Co takiego? - spytał marszcząc brwi.
- Za każdym razem gdy widzę Whipper... słyszę piosenkę.
- Jaką?
-Somebody said you got a new friend
Does she love you better than I can?
There's a big black sky over my town
I know where you're at, I bet she's around

Yeah, I know it's stupid
I just gotta see it for myself

I'm in the corner, watching you kiss her, ohhh
I'm right over here, why can't you see me, ohhh
I'm giving it my all, but I'm not the girl you're taking home, oooo
I keep dancing on my own- zanuciłam.

- Rozumiem... i dzieje się tak gdy Whipper patrzy na Richarda?
- Mhm, mhm. Widzę wtedy jej wzrok. Taki błagalny... jakby pytała... dlaczego nie ja?
- Ty? - zdziwił się terapeuta.
- Ja... czyli ona. To ona pyta.. dlaczego nie ja.
- Chyba nadążam - mruknął terapeuta - A co z ślubem?
- Dobrze, um, dobrze. Wiesz co sięokazało? Diane, Diane Lockhart jest ciotką Nelle. Będzie na ślubie.
- Nelle to wiedziała, więc chyba nie do końca się okazało.
- O tak, tak, um, miałam na myśli, że ja się dowiedziałam.
- Oh, rozumiem. Jak tam proces?
- Blondynek postanowił pójść na ugodę, choć nie musiał. Ona nie miała szans na wygraną... a on i tak zapłacił. Całkiem miło.

Wieczorem siedziałam z Renee w salonie i piłyśmy czerwone wino przy kominku.

-Lunch? - dopytała się z uśmiechem Renee nalewając wino, a następnie podając mi kieliszek- Słyszałam, że to kawał suki.
- To chyba u nich rodzinne - odpowiedziałam radośnie zataczając krąg lampką wina, przez co wzburzone wino uderzało o ściany szkła.
- Hah - parsknęła śmiechem Renee - Cieszę się, że tu jesteś, wiesz? - spytała siadając na sofie. Lewą dłoń oparła o oparcie, a palce zanurzyła w swoich bujnych lokach - Maddie przyleci do Bostonu na święta?
- Nie wiem - napiłam się wina wzruszając ramionami.
- Czy ona wie, że Larry jest w mieście?
- Nie, bo już by tutaj przyleciała i próbowała nas pogodzić.
- Ally... czy Ty...?
-Hm?

Renee spojrzała za okno, gdzie właśnie zaczynał padać śnieg. Napiła się znów lampki wina.

- Co zrobisz po ślubie Johna?
- Nie wiem - przyznałam wzruszając ramionami - Naprawdę nie wiem.

megan

Po przeczytaniu mogę napisać tylko tyle, że... dopiero w połowie odcinka skapowałam, że Whipper to kobieta xD
no i odkąd się dowiedziałam, że Megan ma na nazwisko Hilty, zamiast Dany widzę Megan Hilty xD
A samego odcinka nie skomentuję, bo nie oglądałam serialu(ale zamierzam) i nie mam pojęcia o co chodzi xD wiem tylko że będzie czyjś ślub

Q.m.c.

Granmor

1sza połowa finału.

Pamiętam jak weszłam wtedy do gabinetu Tracy, który jak się okazało... wcale już nim nie był. Kartony z jakimiś rzeczami były porozrzucane tu i tam, a przy biurku kręcił się jakiś facet w okularach.

- Kim jesteś? - spytałam podejrzliwym tonem podchodząc do mężczyzny.
- A Pani? - spytał w odpowiedzi facet.
- Gdzie jest Tracy?
- Ty musisz być Ally McBeal – odpowiedział facet- Tracy wyjechała, wzięła wszystkie dokumenty, ale Twoje zostawiła.
- Zostawiła moją historię choroby? - spytałam niedowierzając – Zostawiła jakiś adres, numer telefonu?

Po chwili usłyszałam głos Georgii, zupełnie jakby stała tuż obok mnie. Gdy zamrugałam okazało się, że tak jest a wspomnienie tego jak poznałam Larrego wróciło do mojej głowy. Spojrzałam na nią krzyżując dłonie na piersi, uśmiechnęłam pod nosem, zerknęłam na lustro skubiąc swoją dolną wargę.

- Georgia... - znów na nią spojrzałam z uśmiechem, a potem na lustro i patrząc na jej odbicie spytałam – Co tam?
- Wszystko w porządku? - spytała blondynka patrząc na mnie i opierając się o umywalki – Zwykle gdy wpatrywałaś się w lustro to...
- Po prostu, myślę – wzruszyłam ramionami.
- O Billym?
- Billym? - zdziwiłam się, szerzej otwierając przy tym oczy – Oh, ou, ym, nie, nie Billym. On tam będzie – wycedziłam przez zęby.
- Ooh. Larry.
- Ale to dzień Nelle i Johna, mniejsza o mnie – mruknęłam.
- Och. Poważnie? Zwykle to Twoje problemy były ważniejsze od innych – oznajmiła Georgia z uśmiechem.
- Nelle jest gotowa?
- Z tego co wiem, to tak – przyznała Georgia z uśmiechem.
- To co, jedziemy?

Kiedy Maddie wyjechała z Nowego Jorku, sama nie wiedziałam co mnie zatrzymuje na miejscu. Nie poznałam tam nowych przyjaciół, nie miałam nikogo specjalnego... właściwie to żyłam z dnia na dzień, tak jak się zawsze bałam, że będę żyć. No ale miałam Maddie. Nie byłam samotna. Zawsze mogłam do niej zadzwonić, niezależnie od wszystkiego. Ale teraz stałam oto w zachrystii z winem w ręku i wpatrywałam jak Georgia przejęła obowiązki Ling jako drucna, a sama Ling przegląda się w innym lustrze niż Nelle.

- Wyglądasz zachwycająco – oznajmiła Georgia.
-Dziękuję – wtrąciła Ling.
- Myślę, że ona miała na myśli Nelle – odpowiedziała Renee z uśmiechem, po czym sięgnęła po wiązankę kwiatów które znajdowały się na drewnianym stoliku.
- Och – mruknęła Ling.
- Ally?- Renee spojrzała na mnie, po chwili poczułam jej dłoń na swoim ramieniu, zerknęłam w jej stronę nieobecnym wzrokiem – Co tam?
- Ojacie. Mam dejavu. Przed chwilą Georgia pytała mnie o to samo, zabawne – zachichotałam spoglądając na drewnianą podłogę – Renee.....
- Skoro obie o to pytamy, to chyba znaczy, że nie wyglądasz za dobrze kochanie – oznajmiła Renee z uśmiechem pełnym dobroci. Kiwnęłam jedynie głową.
- Wiem co mnie czeka za drzwiami – mruknęłam – Nie wiem, czy jestem w wstanie tam wyjść...
- Jak dla mnie możesz tutaj zostać do usranej śmierci – odpowiedziała obojętnym tonem Ling.
- Ling! - warknęła Georgia.
- Słyszałam to twarde L! - syknęła zdenerwowana Ling.
- Chodź ze mną – wtrąciła się ponownie Renee i zaciągnęła mnie w jakiś odległy kraniec kościoła – Ally... czego Ty tak właściwie chcesz? Nie stajesz się ani trochę młodsza. Czekasz na to, by Larry wrócił do Twojego życia z nową Georgią? Spójrz na to, w jaki sposób wrócił Billy. Larry wraca bez bagażu na palcu w postaci obrączki. Jeśli czujesz, że to jest to.... po prostu idź z wiatrem.
- Kto jak kto, ale Ty Renee powinnaś wiedzieć, że nie potrafię iść z wiatrem.

Nagle wyobraziłam sobie ogromny podmuch wiatru, wręcz tornado, które zabrało mnie do nawy głównej gdzie stał Larry i czekał na to, by połączyły nas więzy małżeńskie. Pokręciłam energicznie głową. Znów stałam na przeciw Renee która wpatrywała się we mnie.

- Dasz sobie radę?- spytała.
- Dam – skłamałam gładko.
- Okej – Renee kiwnęła głową kilkakrotnie – Okej – po czym wskazała na mnie palcem wskazującym – A spróbuj mi tam spanikować, to zobaczysz.

Ktoś zapukał do drzwi, w pokoju pojawiła się Megan. Odgarnęła swoje długie kasztanowe włosy i spojrzała na mnie z swoim olśniewającym uśmiechem.

- To co, wszyscy gotowi? Bo my tam czekamy – oznajmiła z uśmiechem.
- Megan... czy... ym... - jęknęłam.
- Co? - spytała Megan podnosząc przy tym delikatnie brwi – O co chodzi?
- Czy Larry już przyszedł? - wtrąciła się Renee która dobrze wiedziała o co chodzi.
- Tak, jest tam – potwierdziła Megan.
- Wspaniale – kiwnęła głową Renee, a następnie spojrzała na mnie – Więc idziemy tam, bedziemy się wspaniale bawić, bo to jest dzień Nelle i Johna. I my kochamy Nelle i Johna i nikt inny nie będzie dzisiaj podejmował żadnych decyzji, zrozumiano?
- O co chodzi? - spytała zdezorientowana Megan.
- Spłoń w ogniu piekielnym, rudzielcu – mruknęła Ling.
- Słucham? - spytała Megan, mając nadzieję, że nie do końca usłyszała co powiedziała Ling.
- Nic! - wtrąciła się Renee, która najwyraźniej postanowiła uchronić to wesele przed katastrofą – A teraz idziemy, wszyscy.

Tak oto wszyscy wyszliśmy do nawy głównej kościoła. Nelle zawsze była perfekcjonistką... stwierdzenie więc, że wyglądała niesamowicie w sukni ślubnej jest zbyteczne. To po prostu... oczywiste. Ja za to starałam się skupić na swoim zadaniu i nie wypatrywać Larrego w tłumie gości. Tłum był naprawdę ogromny! Nelle zaprosiła chyba pół Bostonu.

Najpierw zagrano Canon in D Pachelbel'a, po chwili wstał chór gospel i zaczął śpiewać.

O the Lord is come, O the Lord is come!
He has come to the country of God, shining in glorious dawn.
Here is our Leader and Lord, filled with our Father's light.
Leading all men with His Word, into the Purpose of God.
Beautiful Fatherland welcome the Lord! Come let us sing and rejoice!
Hallelujah, Hallelujah, Hallelujah! Amen!
Uroczystość była po prostu wspaniała. Była prawdziwym manifestem... to odpowiednie słowo? Mam na myśli to, że John i Nelle pokazali światu jak się kochają i to było niesamowite. W końcu zauważyłam Larrego w tłumie, teraz widziałam, że całą mszę wpatrywał się we mnie. Poczułam ciarki. W końcu doszło do końca. Państwo młodzi, a następnie wszyscy goście za nimi kierowali się w stronę wyjścia do limuzyn które miały nas zabrać... do baru. Może to śmieszne, że ślub miał miejsce w barze ale... to było nasze miejsce. To tam Nelle i John przetańczyli wiele wieczorów. To było to miejsce. Idealne. Nawet się nie zorientowałam, kiedy Larry stał tuż obok i ciągnąc za dłoń wyłowił z tłumu.

- Larry! Przestań! - warczałam. W końcu mnie puścił, kiedy byliśmy oddaleni od wszystkich.
- Nigdy – oznajmił krótko – Kocham Cię i nigdy nie przestanę walczyć o to co mamy. Bo wiem, że też mnie kochasz, ale mimo że masz już...
- Uważaj na słowa Larry – odpowiedziałam z złowieszczym uśmiechem.
- .... Masz już więcej niż dwadzieścia lat, to nie jesteś na tyle dorosła emocjonalnie by zrozumieć, że też mnie kochasz. Bo ja wiem, że kochasz. Powiedz, że nie, a odejdę. Raz na zawsze. Bez liścików i innych pierdół. Więcej nie bedziesz musiała oglądać mojej żałosnej twarzy. Ale potrzebuję tę sprawę zamknąć, nawet jeśli w bolesny sposób. Więc powiedz to teraz. Powiedz, że mnie nie kochasz.
- Nie kocham Cię – oświadczyłam patrząc na konfesjonał.
- Powiedz mi to prosto w twarz, powiedz mi to, patrząc na mnie – stwierdził Larry.
- Ally, idziesz? - spytała Megan która nagle pojawiła się tuż za nami.
- Żegnaj, Larry – szepnęłam, po czym poszłam w stronę Megan.

Wsiadłyśmy razem do limuzyny, w której siedziała również Renee, Ling, Georgia i Whipper. Ling i Renee trzymały już kieliszki z szampanem w ręku. Georgia wpatrywała się we mnie. Samochód ruszył. Jechałyśmy w stronę kancelarii.

- Więc... co się tam stało, co? - spytała w końcu Georgia.
- Larry się stał – oznajmiłam wymijająco wpatrując się w miasto, sklepy, klatki schodowe które mijaliśmy po drodze.
- A dokładniej?- spytała Georgia.
- Że mnie kocha – przyznałam. W samochodzie nagle zapanowała cisza. Spojrzałam na resztę dziewczyn- No co?
- Co co? - spytała Georgia – Ally, czy Ty go kochasz?
- To nie jest takie proste- oznajmiłam w odpowiedzi.
- Jaja sobie robisz – odpowiedziała Ling... chociaż to zwykle John mówił, iż ktoś sobie jaja robił – Leć przecież za nim! Jeszcze go złapiesz. Nie odjechaliśmy daleko!
- Myślicie? - spytałam półszeptem.
-TAK!!!!! - wrzasnęły wszystkie naraz.
- Okej! - odpowiedziałam krzykiem – Okej! Panie kierowco! Proszę się zatrzymać! - po czym dodałam cedząc przez zęby – Idę sobie upolować kochasia.

No i wysiadłam z samochodu i pobiegłam. Bardzo źle się biega w szpilkach, dlatego na kolejnej przecznicy je po prostu zdjęłam i biegłam.... i biegłam.... i złapała mnie kolka.... i biegłam.....

megan