DH sezon 3 i 1/2 - by Nina

Nina

Nawiązując do tego, co pisałam w tamtym roku, przedstawiam sezon 3 i pół by me. Takie luźne opowiadanko, z akcją umiejscowioną dwa miesiące po zakończeniu 3 sezonu. Jeśli będzie odzew, może naskrobię coś jeszcze Smile

Odcinek 1

Carlos odstawił butelkę szkockiej na nocny stolik i nie kłopocząc się ściągnięciem mokasynów – położył się na łóżku, podkładając sobie ręce pod głowę. Wpatrywał się bez mrugnięcia okiem w biały sufit tak długo, aż oczy zaszły mu mgłą. Zamrugał kilkakrotnie i spojrzał na zegarek. Punkt dziewiąta. Przy drzwiach rozległo się pukanie. Nie jakieś zwykłe – ale według ustalonego rytmu – dwa razy, przerwa, trzy razy, przerwa i raz.
Niespiesznie wstał i otworzył. Niska kobieta w ciemnych okularach, jedwabnej chuście na głowie i ciasno zawiązanym płaszczyku bez ceregieli weszła do pokoju. Carlos zamknął za nią drzwi.
Romans z byłą żoną trwał już dwa miesiące, zaczął się gdzieś tak pomiędzy jej ślubem a nocą poślubną i nic nie wskazywało na to, żeby miał się wkrótce skończyć. Chociaż dzisiaj Carlos był jakiś nieswój, co Gabrielle zauważyła niemal od razu. Wspięła się na palce i pocałowała byłego męża. Mężczyzna odpowiedział na pocałunek, jednak jakoś bez przekonania.
- Co się stało, Carlos? – zapytała, ściągając okulary.
Mężczyzna przejechał ręką po twarzy i przetarł knykciami oczy. Przeszedł nerwowo od drzwi do łóżka i z powrotem. Zapewne chodziłby tak jeszcze trochę, ale Gaby złapała go za przegub i zmusiła do zatrzymania się.
- Carlos? – powtórzyła niecierpliwie.
- Byłem u niej… - powiedział w końcu.
Gabrielle nie zrozumiała, a przynajmniej nie od razu.
- U Edie? Byłeś u Edie? – prawie krzyknęła.
- Wiesz, że jej ostatnio nikt nie odwiedza? Charles zabrał Traversa, bo zaczął się wrzesień i mały musiał wrócić do szkoły. Ten szpital to paskudne miejsce, a ona jest tam… przez… przeze mnie.
- Carlos, czy ty sobie żartujesz? Od dwóch miesięcy mam męża, a sypiam z tobą, a kiedy przychodzę na jedną z naszych potajemnych schadzek, przebrana za szpiega z krainy dreszczowców, ty myślisz i mówisz mi o swojej ex-kochance? – Gabrielle zdawała się być bliska furii. Carlos nauczony wieloletnim doświadczeniem nic nie powiedział, chwycił brodę kobiety i uniósł jej twarz ku górze. Spojrzał jej w oczy i pocałował. Ale bez względu na wszystko, co stało się później, cały czas nie mógł wyrzucić z głowy myśli, że Edie próbowała odebrać sobie życie przez niego.

Kiedy Orson zamknął drzwi sypialni i zaczął przygotowywać się do snu, Bree mogła w końcu ściągnąć sztuczny brzuch. Nie mogła się już doczekać, kiedy ta cała farsa z udawaną ciążą się skończy, Danielle wróci ze Szwajcarii z dzieckiem, które ona i Orson zaadoptują i uznają za swoje. Co by było, gdyby sąsiedzi dowiedzieli się, że Danielle zaszła w ciążę? Na domiar złego, sama Bree nie wiedziała (podejrzewała, że córka też nie jest pewna), czyje dziecko ma zamiar urodzić jej dziecko.
Odwiesiła ‘brzuch’ do garderoby i wróciła do sypialni. Nadeszła godzina, kiedy codziennie dzwoniła do Danielle, żeby porozmawiać. Dziś córka nie odbierała telefonu bardzo długo – dłużej niż zazwyczaj i to już właściwie powinno dać Bree do myślenia. Jako troskliwa matka zadzwoniła do siostry Marie, która przyjmowała Danielle. Po pięciu sygnałach w słuchawce odezwała się siostra Marie.
- Dobry wieczór, Bree Hodge z tej strony, wiem że u was zapewne jest już późno i przepraszam że niepokoję, ale Danielle nie odbiera, więc trochę się martwię.
Odpowiedziała jej cisza w słuchawce. Później nerwowe chrząknięcie.
- Danielle trochę źle się poczuła, więc zawieźliśmy ją do szpitala… - urwała, bo Bree weszła jej w słowo.
- Jak to ŹLE SIĘ POCZUŁA? – krzyknęła. – I nie poinformowaliście nas?! Nie dlatego płacę dwa tysiące dolarów miesięcznie, żeby żyć w niewiedzy co do stanu zdrowia mojej córki!
- Pani Hodge, naprawdę, to nic poważnego, lekarze zatrzymali ją tylko na obserwacji…
- NIC POWAŻNEGO? To dlaczego ZATRZYMALI JĄ NA OBSERWACJI? Coś z dzieckiem? Musi mi siostra powiedzieć! A najlepiej, proszę dać mi numer do szpitala, sama tam zadzwonię!
- Pani Hodge, jest już naprawdę późno. Najlepiej będzie jeśli pani zadzwoni jutro. Ja będę wiedziała coś więcej i może nawet porozmawia pani z Danielle – powiedziała siostra Marie, a jej głos był dziwnie nerwowy. – Dobranoc. – rozłączyła się a Bree było dane usłyszeć dźwięk zakończonej rozmowy. Oburzona bezczelnym zachowaniem siostry Marie, ponownie wykręciła numer. Ale kobieta widocznie odłączyła telefon, bo Bree nie mogła się już tego wieczora dodzwonić do jej pokoju.
- Coś się stało, kochanie? – zapytał Orson, ze swoim charakterystycznym uśmiechem pana domu z reklamy pasty do zębów.
Bree przekazała mu wszystko, czego się dowiedziała.
- No to nie ma się czym martwić. – powiedział uspokajająco, kładąc się do łóżka. W myślach jednak postanowił sobie, że zrobi porządek z siostrami w Szwajcarii. Wszystko co mogło przyczynić się do zdenerwowania Bree Orson traktował jak wroga publicznego numer jeden. – Dobranoc, kochanie. – powiedział i pocałował żonę w czoło. – Śpij dobrze i niczym się nie przejmuj.

Nazajutrz rano…
Susan obudziła się i przeciągnęła leniwie. Zanim jeszcze otworzyła oczy, instynktownie wyczuła, że miejsce obok jest puste, chociaż nie powinno – była sobota rano, a z tego co pamiętała Mike miał mieć w końcu wolne. Usiadła na łóżku, zwieszając nogi na dół. Namacała na oślep pantofle, założyła szlafrok i nie zacieśniając paska, oraz ziewając jak hipopotam, zeszła schodami do kuchni, gdzie spotkała ją miła niespodzianka.
- Dodaj do soku trochę cytryny – stwierdziła fachowo Julie, lejąc kawy do filiżanki, którą następnie odstawiła na drewnianą tacę, pomiędzy talerz z jajecznicą i ciemną bułeczką, a talerz z owocami. Susan w lot pojęła, że śniadanie ma być podane do łóżka właśnie jej. Nie chcąc psuć niespodzianki odwróciła się na pięcie i na palcach zaczęła wchodzić po schodach. Wtedy rzuciła okiem na okno. I osłupiała za sprawą tego, co zobaczyła na ulicy. Pasek szlafroka wysunął się całkowicie i Susan się w niego zaplątała, w efekcie czego mało nie runęła jak długa. Narobiła takiego hałasu, że zarówno Julie jak i Mike, zajęci przygotowywaniem śniadania, spojrzeli w jej stronę i po sekundzie zastanowienia, rzucili się ratować matkę i żonę.
- W porządku, w porządku, nic mi nie jest! Ale, niech mnie diabli, patrzcie na ulicę! – rozemocjonowała się Susan, wymijając Mike’a i Julie i spiesząc na dół. Mike wymienił z Julie zdziwione spojrzenie, ale oboje nie mając zbytnio wyboru poszli za Susan. Stanęli w trójkę za firanką i teraz nie tylko Susan była w ciężkim szoku. Także Julie. I Mike, który zazwyczaj nie okazywał tego, co naprawdę siedzi w jego głowie.

Nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić. Zdawała sobie sprawę z faktu, że ucieczka z pilnie strzeżonego zakonu w Europie, w dodatku jeśli jest się w siódmym miesiaciu ciąży, jest nie lada wyzwaniem. Ale w końcu, ostatecznie, była Danielle van De Kamp, dziewczyną która nie cofnie się przed niczym, ani przed romansem z nauczycielem, ani sypianiem z chłopakiem pseudo przyjaciółki. Miłego taksówkarza zbyła prychnięciem, machnięciem ręką i zerowym napiwkiem. Potoczyła się w kierunku domu, przytrzymując brzuch dłonią. Kwiaty matki obrzuciła zdegustowanym spojrzeniem i stanęła na ganku. Zadzwoniła do drzwi, z uśmiechem satysfakcji zastanawiając się, czy otworzy jej ten lalusiowaty Orson, który tuż przed wyjazdem przyszedł do niej i zastrzegł, że jeśli wywinie matce numer, jej życie zamieni się w piekło, czy może Andrew, który dziwnie spokorniały najwyraźniej szykował się do kolejnego ataku – Danielle nie wierzyła w to, że brat się tak diametralnie zmienił. A może drzwi otworzy jej ‘ciężarna’ matka, pani Hodge?
Zagadka rozwiązała się po kilkudziesięciu sekundach – drzwi otwarła sama pani domu, Bree, która spojrzawszy na dziewczynę, zanim zdążyła pomyśleć, już leżała zemdlona na dywaniku w przedpokoju.
- Dom, słodki dom* – powiedziała Danielle, uśmiechając się przy tym wrednie. – Wkroczyła do hallu kaczym krokiem i obwieściła głośno – Kochanie, wróciłam!**

*lepiej brzmi po angielsku, więc to sobie wyobraźcie 'Home, sweet home!
** to samo 'Honey, I'm home!' xD

lexy

Granmor

Jakby to powiedzieli w miejscu w necie, które obydwoje znamy "mruuuuuuuu *_*". No a dla tych, którzy w tym miejscu nie byli, powiem że very ładne.

Sharpay

kitty

Bardzo przyjemnie się czyta. Z niecierpliwością czekam na następne. Mam nadzieję, że umieścisz w nich też Lynette. Wink

Nina

Gabi Solis

Nina... Gratuluję talentu w pisaniu Smile

Może zatrudnią Cię jako scenarzystkię w Dh?! Najbardziej spodobał mi się wątek Bree... Pozdrowienia Smile

Caro'tka

Świetne

Strasznie mi się podoba ;*

Angie

Oh, Im więcej wrogów numer jeden będzie mieć Orson, tym fajniej x]
Wszyscy są rządni Lynette. Wolę się nie wyrywać z tłumu Razz

Chociaż podejrzewam, że i tak tego nie będziesz dalej pisać Wink

Lady Van De Kamp

Na popczatku chcialam przeprosić, że dopiero teraz to czytam, mam nadzieję, ze mi wybaczysz takie zaniedbanie?
Opowiadanie wyszło Ci genialne i chyba nie musze dodawac, że z niecierpliwościa czekam na ciąg dalszy.
Podsumuje to tak jak Granmor "mrauuuuu"!!!

Nina

Ehehehe, czy ja wiem, czy będę pisać? Pamietasz Lady, w tamtym roku też zatrzymałam się po kilku 'odcinkach', jakoś moja wena jest krótkotrwała

Musze zabrać się za coś takiego luźnego...

Mikołajek

Super. Wogóle uwielbiam czytać wasze nieoficjalne "scenariusze" do DH, wiec czekam na więcej. O ile się doczekam...

Arno

Skończyło się tylko na 1 odcinku... Sad