4.10 Welcome to Kanagawa

Arno

Apropo wzruszających i śmiesznych momentów to przypomniały mi się dwa; oba dotyczą Gaby.

1. Normalnie miałem łzy ze współczucia dla Gaby...gdy Milton przegonił ją z kościoła, to było okropne...
2. No i kultowa już scena " - Why?! Why?! Why do people have to die ?! " <3.

kokoszz

Jak Karen "przemawiała" przed rozsypaniem prochów Idy, to był taki bardzo smutny moment...
No i rozwaliła mnie scena z Gabrielle w garażu xD

dawcio930

no ok, Kanagawa to taka prefektura w Japonii (czyt. województwo w Polsce, stan w USA), no i co z tego?? jaki to ma związek z Gotowymi?? bo jakoś nie czaje...

Arno

Może taki ?

:

Anuss

Teraz mi naprawdę szkoda Idy... Poświęciła się za dzieci Lynette.
Kiedy Edie złapała Karen za rękę, to było piękne Wink

Teraz może śmieszne momenty;
Gabby w garażu, lamentując xD Eva Longoria pokazała w tej scenie klasę.
Lynette i Karen rozsypujące prochy Idy xD Fantastyczna scena.
Susan wypłaszająca tego geja, nie pamiętam jego imienia xD
Kathryn jej tajemnica robi się coraz ciekawsza...
I co do Bree... W tym odcinku strasznie mnie zdziwiła i zawiodła. Jaka matka sprzedaje swoje dziecko za coś takiego jak sufit czy okna? Przecież ona tego mężczyzny nawet nie zna... A wciska w jego łapska Andrew. Żałośnie w tym odcinku postąpiła.

Mikołajek

Anuss

W każdym bądź razie dziecko zawsze jest ważniejsze niż mieszkanie... IMO ofc Wink

charrllie

Tak jak zawsze napisze tylko tyle
Fajny odcinek tak jak wszystkie xD

pannanienaganna

Odcinek po raz pierwszy oglądałam dawno temu, kiedy emitowali go w telewizji. Wtedy dla zabicia czasu, nie znając fabuły, bohaterek. I przyznam, że z całości zapamiętałam jedynie trzy, imo istotne sprawy. Widok szczęśliwej rodziny Lynn, niesamowicie smutne oczy pani McCluskey i ludzki gest Edie, która złapała ją za rękę.
Dzisiaj pokusiłam się o ponowne oglądnięcie i :
Odcinek świetnie skonstruowany, były momenty śmieszne i zaraz po nich poważne, wręcz smutne.
Gaby dawno mnie tak nie rozbawiła, scena w garażu - perełka.
'Dlaczego?! Boże, dlaczego ludzie muszą umierać, dlaczego ?'

Duże wrażenie wywarł na mnie wiersz pani McCluskey, stworzyła taki magiczny nastrój.

„Nie stój nad mym grobem i nie szlochaj,
nie ma mnie tam – nie śpię,
jestem tysiącem podmuchów wiatru,
jestem diamentowym skrzeniem się śniegu,
jestem światłem słońca na dojrzałym zbożu,
jestem delikatnym jesiennym deszczem,
nie stój nad mym grobem i nie płacz,
nie ma mnie tam, nie umarłam.”

i zaraz potem to
'Wysypmy ją!'
'Do diabła Karen, kończy mi się Ida!'

Moment palenia przez Katherine listu i kard na jej przerażaną twarzy, chaotyczne odgarnięcie włosów. Kolejny w mojej opinii świetny fragment w GNW.

M.K

Ten odcinek bardzo mnie zaskoczył. Spodziewałam się czegoś innego, może nie tyle co zbiorowej histerii, ale jakiegoś takiego smutnawego humoru. A tu początek, owszem, zrobił na mnie wrażenie (pomimo że wiedziałam co się stanie zawsze tragedie desperatek zawsze mnie ruszają) i był utrzymany w takim nastroju jak się spodziewałam, to kolejna cześć odcinka zaskoczyła mnie, oczywiście pozytywnie. Sceny typu przesypywanie Idy z urny i akcja z odkurzaczem, wysypywanie Idy i tekst Lynette, sprint po stadionie, próba odszukania dokumentów do konta, i cała akcja z Susan i Bree rozwaliły mnie całkowicie.
Co do akcji z budowlańcem, to takie całkiem w stylu Bree Wink

Najbardziej uderzyły mnie: mina Karen, kiedy Scavo wyszli z piwnicy i Tom pokiwał głową oraz gest Edie.