6.19 We All Deserve to Die

szyszu1987

Przyłączam się do apelu wystosowanego do Any... Raz już o tym pisałem, nikt mnie nie poparł; innym razem miałem ochotę spytać, czy jest cudzoziemką (takie tłumaczenie tych językowych potknięć jeszcze bym przyjął), ale uznałem, że to zbyt wielki offtop, a o odcinku nie miałem już nic interesującego do powiedzenia. Ano, ok, możesz się bronić, że jeśli komuś się nie podoba, to zwyczajnie może Twoich postów nie czytać, ale nie taka jest chyba idea forum. Na forach internetowych ludzie dzielą się ze sobą swoimi spostrzeżeniami, wchodzą ze sobą w dyskurs... Równie dobrze mogłabyś nie publikować żadnych postów - wyszłoby na to samo, bo jeśli nie zależy Ci na sprzężeniu zwrotnym, to nie rozumiem, po co cokolwiek tutaj umieszczasz. Nie bierz tego za atak - daleko mi do tego. Nie czepiam się też o polskie znaki - sam ich kiedyś nie używałem. Zrób jedno: czytaj swoje posty, zanim je tutaj umieścisz, a sama zorientujesz się, że to bełkot. Masa błędów (i to nie jakichś tam literówek), składnia, interpunkcja, gramatyka - wszystko się wali. Zboczenie zawodowe nie pozwala mi przymknąć na to oka.

Co do odcinka - ja czuję się dopieszczony: uśmiałem się (Lee z gaśnicą, uroczy MJ ładujący błoto do odpływu), wzruszyłem (Lynette: "I already miss you"...), wystraszyłem (kiedy Irena weszła do samochodu Eddie'ego, od razu wiedziałem, że wydarzy się coś strasznego... Od dawna go podejrzewałem; poza tym - Angie i hałasy na górze), zdenerwowałem (przech*j Sam (przepraszam za wyrażenie) i jego próba zdeprecjonowania Andrew w oczach matki)... Jeśli w przeciągu krótkich przecież 40 minut doświadczam tylu emocji, to trzeba to odcinkowi przypisać jak najbardziej na plus.

Lynette jest genialna - wiem, że to mało odkrywcze, ale pochwał nigdy za wiele Smile

Uwielbiam jej komentarze, sarkazm, bezpretensjonalność, oddanie rodzinie, pomysłowość, spontaniczność... Można by tak wymieniać bez końca. Paradoksalnie (w końcu biorąc pod uwagę moje uwielbienie dla tej postaci, powinienem raczej życzyć jej wszystkiego dobrego), cieszę się, że to właśnie jej twórcy nie oszczędzają. Z całym szacunkiem dla innych aktorek - żadna nie wypada tak przekonująco w scenach dramatycznych i tragedia żadnej z nich nie potrafiłaby mnie poruszyć równie mocno.

Bardzo surowo oceniacie Gaby - ja wstrzymałbym się raczej z ostrymi osądami. Gabrielle jest bardzo prostolinijna, naiwna i spontaniczna. Spontaniczna była też jej propozycja. Solisowie nie przeżywali w swoim życiu wielkich dramatów (bo czy ich kilkuletni kryzys finansowy wydaje się czymś koszmarnym, kiedy przypomnimy sobie państwo Scavo, którym niemal nigdy się nie przelewało (nie wspominając już o innych problemach)? Można by tu wymienić jeszcze parę sytuacji, ale nie są to w moim mniemaniu szczególnie dramatyczne perypetie), stąd Gaby nie dostała jeszcze od życia wszelkich możliwych, kluczowych lekcji, w pewnych kwestiach wciąż jeszcze jest tylko raczkującym niemowlęciem. Tak było i teraz - posmutniała na wieść o kłopotach przyjaciół i, mając dobre intencje, wyrwała się z tą niefortunną propozycją. Ten wątek cieszy mnie z jeszcze jednego powodu - piękna była wspomniana już przez kogoś scena, w której Gaby ze wzruszeniem przyglądała się swoim córkom, pokazując, że choć tytułu idealnej matki nigdy nie otrzyma, kocha Ceilię i Juanitę bezgraniczną miłością i zdając sobie sprawę, że w życiu ma naprawdę dużo szczęścia.

Susan: niby durnie, ale cieszę się, że po tych wszystkich uczuciowych zawirowaniach daje dowód swojej miłości do Mike'a, który zresztą w pewnych kwestiach jest jej zupełnym przeciwieństwem. Susan to niejako kobieta wyzwolona, która poznała nareszcie jedyną słuszną definicję miłości i chce dzielić ze swoim mężem zarówno radości, jak i smutki. Mike to z kolei tradycjonalista w każdym calu, wierzący, że jego naczelnym obowiązkiem jest zapewnienie rodzinie dobrobytu, niepotrafiący zapomnieć na moment o głupiej dumie, która, jak się okazuje, może jego najbliższym zapewnić coś zgoła innego niż dostatnie życie. Mam nadzieję, że ich to nie poróżni; nie chciałbym widzieć ich kolejnego rozstania...

Bree: zdecydowanie naiwna i niesłusznie oceniająca po pozorach, ale jest na szczęście Orson, który patrzy głębiej, nie dając się zwieść mydlącej oczy kindersztubie, towarzyskiej ogładzie, więcej niż poprawnym manierom... Trochę nam Bree zepsuli - w końcu to mądra kobieta, życie powinno ją już czegoś nauczyć.

Tyle na teraz Smile

aiko

Granmor

Mignonnet

Eddie jako dusiciel to straszne rozwiązanie i byłabym rozaczarowana gdyby to naprawdę był on. Mam nadzieje, że Irina to odrębna sprawa i duscicielem okaże się ktoś inny, oby nie Sam bo on też byłby dosyć mało szokującym rozwiązaniem. Możecie powiedzieć, że szukam jakiejś taniej sensacji, ale po prostu lubię takie wątki, sprawia mi przyjemność gdy jestem w stanie rozgryźć tajemnice danego serialu/książki, ale gdy przychodzi to tak łatwo to czuje ogromny niedosyt. Tak więc, pozostaje czekać...

MisiekK

Jedno zdanie wyjaśnienia co do mojej oceny Sama.
Wiem moi drodzy, że nie jest spokrewniony z pigularzem (tzn. tak przypuszczam, bo scenariusza przyszłych odcinków przecież nie znam Razz

)
Chodziło mi o to, że aktor grający Sama gra bardzo podobnie do tego jak grany był George Williams. Stąd spytałem czy to podobieństwo jest zamierzone, jak sugerowaliście czy też po prostu chłopak oglądał starsze odcinki i taką manierę gry przyjął. Mnie osobiście to się niezbyt podoba.

I również popieram apele o pisanie czystą polszczyzną. Może to tylko internet a nie lekcja polskiego, ale trochę starań nikomu nie zaszkodzi Smile

a niektórym (w tym mnie) ułatwi czytanie.

V.

Huh, po długotrwałej walce z kompem, w końcu obejrzałam.
Odcinek bez żadnych ochów i achów, ale końcówka miała swój klimat.
Najpierw ogólna ocena - 3+/6.

A teraz, po kolei.
Największym plusem odcinka był moim zdaniem... Patrick Logan. Już człowieka uwielbiam. Może charakter to on ma dość typowo 'czarnocharakterowaty' i niezbyt oryginalny, ale aktor jest po prostu genialny. Dawno nikt w tym serialu nie wywarł na mnie takiego wrażenia (tak mniej więcej od czasów, gdy Dana Delany rządzila czwartym sezonem).
Podobała mi się scena, w której Patrick rozmawiał z Danny'm 'o swojej powieści'. Skojarzyło mi się to z 'Balladyną', a uwielbiam tą lekturę.
Drugi mocny punkt to oczywiście... Lynette. Będę stała murem za stwierdzeniem, że to jedyna desperatka, która dotąd trzyma poziom.
Reszta natomiast już mniej mi się podobała.
Bree to już nie ta sama Bree... Owszem, pojawił się przejaw jej 'walki o dobrą reputację', ale to już nie to samo, co kiedys. Naciagane. I ta jej dobijajaca naiwność. Eh.
Gabi... To, co robi, totalnie mi do niej nie pasuje. Bardziej pasowałoby mi do Susan.
Właśnie, Susan... Nawet miło mnie zaskoczyła. To, co zrobiła, skojarzyło mi isę z akcją w którymś z pierwszych odcinków, może nawet w pilocie, kiedy to zapchała rury, żeby zwabić do siebie Mike'a... Albo coś w tym rodzaju.

Jeżeli chodzi o sprawę dusiciela... Shit, shit, shit! Miałam nadzieję, że to jednak Angie. Bardziej polubiłabym tą postać. Pewnie teraz twórcy siedzą i cieszą się z tego, że tak nas 'zaskoczyli'. Mhm, jasne. Już dawno skończyły się czasy, w których to DH zaskakiwało...

Ale, do rzeczy. Takie moje dwie analizy:
Jako istota logicznie myśląca, powiedziałabym, że to nie może być Eddie. Dlaczego? Porównajcie sobie zabójstwo Ireny i dwa pozostałe ataki. Eddie to taka typowa fajtłapa, z której wszyscy się nabijają. Przez to chłopak panicznie boi się odrzucenia, coraz bardziej niszczy mu się psychika (wiem coś o tym). W końcu, po tej odmowie, nie wytrzymuje i atakuje dziewczynę. Po wszystkim, przerażony tym co zrobił, zakopuje ciało i ucieka... Zabójstwo w afekcie, totalnie nie zaplanowane, będące raczej wynikiem wybuchu długo skrywanej złości i agresji, niż wyrachowania. Poprzednie ataki były natomiast wykonane z premedytacją.

Z kolei jako osoba, która obserwuje DH praktycznie od początku, muszę powiedzieć, że to musiał być Eddie. Twórcy DH już dawno przestali zaskakiwać. Pamiętacie piąty sezon? 'Och, tajemnica Dave'a to musi być coś więcej, w końcu twórcy desperatek tak bardzo lubią zaskakiwać'. I co? I nic z tego nie wyszło. Poza tym skoro postać Eddiego ma być w odcinku specjalnym, wniosek nasuwa się sam... Szkoda, że scenarzyści już dawno porzucili wszelką logikę. Ale zawsze jest nadzieja...

Cóż, zostaje tylko czekać na następny odcinek (tzn, ja czekam na moment, w którym komputer przestanie się buntować

).