Body of Proof Sezon 4

Mikołajek

No właśnie. Sądziłem, że Granmor wstawił to info, dopóki nie spojrzałem na miejsce loginu i obrazek.

Granmor

Wybaczam, czuję się wręcz zaszczycony. Nigdy bym nie podejrzewał, że Kic zrobi taką furorę na wisterialu.... xD

Mikołajek

Myślę, że KiC ma już swoją gwiazdę w Alei Sław.

megan

Oprócz fragmentów z KiC, jest tu również ogromne nawiązanie do GA, które raczej trudno będzie przegapić Smile

Body of proof sezon 4 odcinek 5 „Odbicie przeszłości cz. 1”

Floryda była cudowna. Przyznam szczerze, że mogłabym zamieszkać tu na stałe. Czysta woda, wysoka temperatura i całe dnie spędzone na plaży. To było wymarzone życie.
Kogo ja chcę oszukać? Leżenie całymi dniami na plaży i nic nie robienie to dla osoby uzależnionej od pracy był koszmar. Nie mogłam się doczekać powrotu i jedyne co mnie tu jeszcze trzymało to widok Lacey, która powoli stawała na nogi, no i oczywiście kieliszek wina w mojej ręce. Tak, dobrze myślicie. Nie byłabym sobą, gdybym nie wypiła choć kieliszka wina.

Tak więc całodzienne wylegiwanie się na plaży zmusiło mnie do przeanalizowania mojego życia miłosnego, a w zasadzie tylko tego fragmentu związanego z Aidenem.
Myślę, że nadszedł czas, abyście poznali prawdę o moim związku z Aidenem i o tym, co wydarzyło się w ciągu trzech miesięcy po ataku Wilsona Polley’a. Cofnijmy się w czasie o półtora roku, do dnia…

...W którym miałam powiedzieć mojemu ukochanemu „…i, że cię nie opuszczę aż do śmierci”.
Tej nocy miałam przedziwny sen. Śnił mi się mój tata. Staliśmy na plaży przed hotelem i rozmawialiśmy.
- Tatusiu – szepnęłam, uśmiechając się. – Potrafisz uwierzyć w to, że wychodzę dzisiaj za mąż? – zapytałam. Tata uśmiechnął się do mnie, gładząc moje włosy. Był taki realny. Trudno było uwierzyć, że to tylko sen.
- Pączusiu, czy jesteś z nim szczęśliwa? – spytał. Dotknęłam opuszkami palców jego twarzy i poczułam pod palcami jej rysy. Nie mogłam uwierzyć, że jeszcze je pamiętam. Ludzki umysł, to jednak niezwykłe narzędzie.
- Tak, tato – uśmiechnęłam się. – Myślę, że to ten jedyny.
- A więc nie mam się o co martwić – przytulił mnie i pocałował w czoło. Przez chwilę znów miałam pięć lat.
- Tak – potwierdziłam szeptem. – Nie masz.
- Pozostaje mi tylko wam pogratulować – oświadczył tata z uśmiechem. – Nawet nie wiesz, jaki jestem z ciebie dumny – uśmiechnął się, a ja widziałam dumę w jego oczach. Chciałam coś powiedzieć, ale nagle wszystko zniknęło, a tata, tak po prostu się rozpłynął.
Nie wiedziałam, co się dzieje. Otworzyłam oczy, co było dla mnie niezwykle trudnym wyzwaniem i zobaczyłam stojącą nade mną Kate,
- Czas wstawać – uśmiechnęła się. – Boże, to taki wielki dzień.
- Taa – mruknęłam. – Drugi tak wielki w moim życiu.
Kate machnęła dłonią.
- Czy to ważne? A poza tym, do trzech razy sztuka, prawda? – zapytała, wstając z mojego łóżka.
- Wypluj te słowa! – krzyknęłam przerażona wizją kolejnego rozwodu.
- Okej, spokojnie. Tylko żartowałam – wstała z mojego łóżka. – Przebierz się, wszyscy na ciebie czekają.
Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się, a kiedy zeszłam na dół, podeszłam do Sam i Kate.
- A gdzie pan młody? – spytała ta pierwsza.
Poszukałam go wzrokiem. Nie było go.
- Będzie tu za chwilkę – odpowiedziała Kate. – To takie niesamowite.
- Bardzo – przyznała Sam, przytulając się do mnie. – Megan, tak się cieszę twoim szczęściem.
- Dzięki – pocałowałam ją delikatnie w policzek.
Usłyszałam, że ktoś wszedł do pokoju. Poczułam zapach jego perfum i byłam już pewna, że to mój ukochany. Spoglądał na mnie, a jego oczy wręcz lśniły.
- Panie i Panowie! – moja matka oficjalnym tonem zwróciła na siebie uwagę wszystkich zgromadzonych. Uwielbiała być w centrum uwagi. – Oto wkrótce państwo Walls! – brawa rozległy po pokoju, a ja spojrzałam za okno. Znów byłam w moim śnie. Oczami wyobraźni widziałam siedzącego na kamieniu mojego tatę. Przeprosiłam wszystkich i poszłam w stronę plaży.
Choć już go nie widziałam, czułam jego obecność, co z jednej strony było fascynujące, a z drugiej przerażające. Stałam, wpatrując się w fale oceanu. W końcu siadłam na kamieniu, na którym w moim śnie siedział tata.
Gdy usiadłam, poczułam jak przez moje ciało przepływa fala zimna. Objęłam się rękoma i znieruchomiałam. Mogłam przysiąc, że usłyszałam słowa „kocham cię”. Obejrzałam się. Nikogo nie było. Poczułam jak strach powoli mnie paraliżuje. Byłam przerażona. Siedziałam na tym kamieniu i nie mogłam się ruszyć. Przeklinałam się w duchu, że tu przyszłam.
Wtedy poczułam na swoim ramieniu dłoń. Podskoczyłam jak oparzona. Obróciłam się i zobaczyłam Kate. Stała za mną, przerażona moją gwałtowną reakcją.
- Wszystko w porządku? – spytała.
Pokiwałam głową.
- Nie mogłoby być lepiej – odpowiedziałam z wymuszonym uśmiechem.
- Nie wyglądasz dobrze – oświadczyła Kate, a potem zaczęła się wpatrywać w jakiś punkt za mną. Chciałam opowiedzieć jej o moim śnie i o tym, co się tu przed chwilą wydarzyło, ale zamiast tego
mruknęłam tylko:
- Stres? – odetchnęłam głęboko. Musiało być dobrze, Aiden mnie kocha. Będę szczęśliwa jako jego żona.
- Tak, to pewnie to – potwierdziła Kate, po czym spojrzała za moje ramię. – Chyba czas zaczynać, prawda?
- Tak – uśmiechnęłam się i razem wróciłyśmy do hotelu.

Nie spotkałam Petera, wiedziałam tylko, że jest gdzieś wśród innych przybyłych, ale nie
dane nam było się spotkać. Dopiero teraz ujrzałam go po lewej stronie. Goście panny młodej. Panny. Boże, jak to brzmi. Ja mam tyle wspólnego z panną, co Kate z miss mokrego podkoszulka. A nie, w sumie na wieczorze panieńskim, Kate trochę za dużo wypiła i.... no, to może jestem nieco panną? Może to, że właśnie biorę ślub, nie jest kpiną? Uśmiechnęłam się szeroko.
W końcu dotarłam do ołtarza, ten spacer zwykle trwa krótko – kiedyś moje rozmyślania musiały zostać ucięte, przez ostry jak nóż głos księdza.
- Zebraliśmy się dzisiaj, aby być świadkami pojednania dwóch bratnich dusz – oświadczył ksiądz. A ja się pociłam, czułam jak pot spływa mi po czole. Miałam wrażenie, że ziemia osuwa mi się spod nóg. – Megan i Aiden, zostaną połączeni świętym węzłem małżeńskim.
- ch****a – szepnęłam.
- Miłość jest wielka. Evan McGregor w Moulin Rouge mówił iż miłość jest jak tlen, miłość jest jak wiele, miłość jest niewyczerpalnie piękna. Wszystko czego w życiu potrzebujemy, to miłość. Jeżeli jednak ktoś zna powód, dlaczego ta dwójka nie może wziąć ślubu, niech przemówi teraz albo niech zamilknie na wieki.
Cisza.
- Nikt?
Nadal cisza.
- Ja. Ja znam.
Na sali zapadła cisza, absolutna cisza. Tego po prostu nikt się nie spodziewał.
Stałam na środku ołtarza, patrząc prosto w oczy Aidena i sama nie wierzyłam, że wypowiedziałam te słowa. Oznajmiłam, że znam powód dla którego moje małżeństwo nie może zostać zawarte. Ja go po prostu znałam.
Bo to nie jest tak, że nie kochałam już Aidena. Naprawdę miałam nadzieję, że wreszcie znalazłam tą osobę, która będzie ze mną na dobre i na złe. I byłam pewna, że tą osobą jest właśnie Aiden. Do czasu kiedy...

Chyba nadszedł czas, żebyście dowiedzieli się, jak poznałam Petera, bo to wydarzenie miało ogromny wpływ na moje życie…

Wszystko zaczęło się, kiedy na dzień przed podjęciem pracy w Zakładzie Medycyny Sądowej, postanowiłam pójść do baru i uczcić mój powrót do świata żywych. O ile w ogóle można mówić o świecie żywych, skoro zamiast siedzieć zamknięta w czterech ścianach mojego mieszkania i ukrywać się przed ludźmi, postanowiłam siedzieć w czterech ścianach kostnicy i ukrywać się wśród martwych, ale analizowanie mojego pokręconego życia zostawmy sobie na później. Teraz skupmy się na moim wyjściu do baru.
Siedziałam przy barze sącząc drugiego drinka i zastanawiając się, co się stało ze starą mną, kiedy podszedł do mnie zabójczo przystojny, około czterdziestoletni mężczyzna i zaproponował, że postawi mi drinka. Chciałam odmówić, ale zamiast tego, usłyszałam swój głos mówiący, że się zgadza. I tak to wszystko się zaczęło.
Historia stara jak świat. Kobieta idzie do baru, spotyka w nim mężczyznę i po czterech tequilach lądują w jej łóżku, by następnego dnia tego żałować. Jednak moja historia różni się od pozostałych tym, że nie kończy się tylko na przypadkowo spędzonej razem nocy. Tak, moja historia ma wyjątkowo długi i pokręcony ciąg dalszy i wbrew pozorom, wcale nie kończy się szczęśliwie. Wróćmy jednak do poranka po wizycie w barze.
Obudziłam się około ósmej rano z potwornym kacem. Pękała mi głowa, a w dodatku obok mnie leżał facet, którego nie znałam. Pamiętałam jedynie urywki z poprzedniej nocy i szczerze mówiąc wolałam nie pamiętać tego, co robiliśmy.
Wstałam z łóżka i ściągnęłam koc z mężczyzny leżącego obok mnie i okryłam się nim. Potem rzuciłam na jego nagie ciało poduszkę. To go obudziło.
- To, yyy… twoje? – spytał, podając mi mój biustonosz, który leżał obok jego głowy. Czułam się kompletnie zażenowana. Co ja sobie wczoraj myślałam, zapraszając do domu faceta poznanego w barze?
- Musisz już iść – uśmiechnęłam się.
- Lepiej ty przyjdź do mnie – zachęcił mnie, poklepując miejsce na łóżku obok siebie. I muszę przyznać, że przez jedną dziesiątą sekundy miałam ochotę do niego wrócić. W porannym słonecznym świetle jego mięśnie były jeszcze bardziej wyraziste niż w nocy. No i przede wszystkim, musiałam to przyznać przed samą sobą, facet był cholernie przystojny. Przez chwilę patrzyłam na niego rozmarzonym wzrokiem, ale zaraz się otrząsnęłam. O czym ja w ogóle myślałam, przecież ja go kompletnie nie znam.
- Serio – powiedziałam widząc jego smutną minę. – Jestem spóźniona, a dzisiaj zaczynam nową pracę.
- Naprawdę? – odparł z uśmiechem na twarzy. – Co za zbieg okoliczności, ja też zaczynam
dzisiaj nową pracę.
- Darujmy to sobie, okej?
- Co? – spytał zdziwiony.
- Udawanie zainteresowanych – wyjaśniłam. – Idę wziąć prysznic – wskazałam na drzwi łazienki. – Kiedy wrócę, ciebie ma tu już nie być. Trzymaj się… – czekałam, aż mi pomoże.
- Peter.
- Peter, właśnie – uśmiechnęłam się. – Megan.
- Fajnie było cię poznać.
- Żegnaj… Peter – powiedziałam i ruszyłam do łazienki. Kiedy z niej wyszłam, Petera już nie było.
Zjadłam szybkie śniadanie, ubrałam się w moją ulubioną szarą sukienkę z czarnym paskiem, a do tego żakiet i oczywiście – mój znak rozpoznawczy – wysokie szpilki.
Godzinę później stałam nad ciałem Jessiki Ryan. Kobieta miała poderżnięte gardło, złamany nos i, jak się później okazało, usunięty mózg. Kiedy na miejscu zbrodni klęczałam, przyglądając się ciału z bliska, usłyszałam za sobą głos mężczyzny.
- Nazywam się Peter Dunlop, jestem śledczym, a ty jesteś…
I wtedy się odwróciłam. Nasze spojrzenia się spotkały, a moje ciało przeszył dreszcz. Widziałam, że on zareagował podobnie.
- Megan… – wykrztusił.
- Co ty tutaj robisz? – syknęłam.
- Pracuję. Właściwie, to mój pierwszy dzień – uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony z zaistniałej sytuacji.
- Śledczy Dunlopie, chyba powinien pan zająć się zdjęciami ofiary – odparłam poważnym tonem.
- Rano Peter, a teraz śledczy Dunlop? – był wyraźnie rozbawiony.
- To się nie zdarzyło – zaprzeczyłam.
- To, że ze sobą spaliśmy czy, że mnie wygoniłaś? To serdeczne wspomnienia – nadal się uśmiechał.
- Nie ma czego wspominać. Nie jestem już tą dziewczyną z baru, a ty nie jesteś tamtym facetem. Nic nie było i nic nie będzie.
- Wykorzystałaś mnie.
- Nie – znowu zaprzeczyłam.
- Byłem pijany i przystojny.
- To ja byłam pijana – poprawiłam go. – A ty nie jesteś taki przystojny.
- Może dziś, ale wczoraj miałem piękną czerwoną koszulę i wykorzystałaś mnie. Powtórzymy to? Może w piątek?
- Nie – zaprzeczyłam stanowczo. – Jesteś śledczym, a ja patologiem. I przestań tak na mnie patrzeć.
- Jak? – spytał, jakby nie wiedział o co mi chodzi.
- Jakbym była naga.
I tak się to wszystko zaczęło. Dość dziwnie, prawda? Początki naszej przyjaźni były trudne, ale po pięciu latach mogę stwierdzić, że Peter, to najlepsze co mnie w życiu spotkało. No, oprócz Lacey oczywiście.
Po tamtym poranku, było jeszcze wiele innych do niego podobnych. W każdym bądź razie nie skończyło się na jednym razie. Ale w końcu oboje doszliśmy do wniosku, że przyjaźń będzie lepsza niż miłość, a teraz, kiedy tak o tym myślę, dochodzę do wniosku, że popełniłam wielki błąd, wybierając przyjaźń, ale potem poznałam Aidena, a on Dani. Oboje byliśmy związani.

Tak naprawdę nigdy nie przestałam go kochać i jak się niedawno dowiedziałam – on również.
A teraz Dani nie żyła, a ja wychodziłam za mąż. Musicie wiedzieć, że kiedy zamknęliśmy sprawę wirusa, Peter wyjechał.
Kiedy robiłam porządki, znalazłam list, który mi zostawił. Wyznał mi w nim miłość i napisał również, że nie może dłużej ze mną pracować i patrzeć na mnie szczęśliwą z Aidenem. Dlatego wyjechał. Bo patrzenie na mnie sprawiało mu ból.
Nie wiedziałam czy się z kimś spotyka. Prawdę mówiąc, nie zaprosiłam go na ślub. Zrobiła to moja matka. Myślę, że gdyby tego nie zrobiła, nic by się nie stało. A tak, kiedy zobaczyłam go wysiadającego z taksówki, coś po prostu pękło.
- Peter? – zawołałam go głośno, stojąc na środku ołtarza i patrząc w zadziwione oczy Aidena. – Czy ty mnie wciąż kochasz?
- Eee? – jęknął zdziwiony Peter, z zakłopotaniem zauważając, że coraz więcej osób się na niego gapi – Tak.
- Jesteś tego pewien? – zapytałam, wciąż patrząc na Aidena.
- Tak – potwierdził nieco pewniej. Uśmiechnęłam się pod nosem.
- No to spieprzamy, ruszaj się! – wrzasnęłam i zaczęłam uciekać w stronę wyjścia z kościoła.

Ciąg dalszy nastąpi…

EDIT:

Ciąg dalszy nastąpił...

Body of proof sezon 4 odcinek 6 „Odbicie przeszłości cz. 2”

- Peter? – krzyknęłam. – Czy ty mnie wciąż kochasz?
- Tak – odparł, wiedząc, co się za chwilę stanie.
- No to spieprzamy, ruszaj się! – wrzasnęłam i zaczęłam uciekać. Po chwili biegł razem ze mną. Dotarliśmy do drzwi i otworzyliśmy je. Do środka wdarło się oślepiające światło.
I wtedy się obudziłam. Spojrzałam na mężczyznę leżącego obok mnie. Uśmiechał się. Pocałowałam go.
- Jesteś strasznie blada – powiedział mój mąż.
- Miałam zły sen.
O ile można go tak nazwać.
- Znowu? – spytał, a ja pokiwałam głową. – Opowiesz mi chociaż, co takiego śni ci się od dnia naszego ślubu? Czy znowu zbyjesz mnie odpowiedzią w stylu „To nic ważnego, wyobraźnia płata mi figle. To wszystko” – powiedział wyraźnie rozdrażniony.
- Aiden... – westchnęłam.
Co miałam mu powiedzieć? Kochanie nie bądź zły, ale co noc śni mi się, że uciekam z moim przyjacielem, zostawiając cię przed ołtarzem? Nie. Nie mogłam mu opowiedzieć o tym śnie. Zbyt dobrze go znałam, by wiedzieć jak zareaguje.
- Dobrze, nie chcesz to nie mów, ale przypominam ci, że gdy staliśmy przed ołtarzem, ślubowaliśmy sobie, że nie będziemy mieli przed sobą tajemnic.
- To nie jest tajemnica, tylko...
- Tylko co? – przerwał mi. – Jak to nazwiesz?
- Możemy porozmawiać, jak Lacey pójdzie do szkoły? – spytałam błagalnym tonem. Wyraz jego twarzy uległ zmianie.
- Dobrze – zgodził się i wyszedł z sypialni. Usłyszałam jak puka do sąsiedniego pokoju. – Lace, skarbie, pora wstawać.
Zanim się obejrzałam, moja córka zjadła śniadanie, umyła zęby, ubrała się i już jej nie było. Miałam nadzieję, że ta chwila będzie trwała trochę dłużej.
- Dobrze – powiedział Aiden, kiedy zamknęły się drzwi mojego mieszkania. – Lacey wyszła. Jesteśmy sami. Czy teraz możesz mi opowiedzieć o tym śnie?
Wzięłam głęboki oddech. Chciałam, żeby zadzwonił telefon i musiałabym jechać na miejsce zbrodni. Tak bardzo pragnęłam uciec z tego miejsca. Dusiłam się w nim.
- Obiecałaś – usłyszałam i wróciłam do rzeczywistości.
Nic się nie stało. Telefon nie zadzwonił, a ja siedziałam przy stole wpatrując się w przestrzeń za oknem.
- Wiem – szepnęłam. – I zrobię to, tylko musisz chwilkę poczekać.
- Dlaczego?
- Bo muszę sobie to wszystko poukładać. Przemyśleć, od czego zacząć.
- Najlepiej od początku.
- Aiden! – krzyknęłam na niego wyprowadzona z równowagi i zaraz tego pożałowałam. To
nie on był winny i nie powinnam była wyładowywać na nim swojej złości.
- Przepraszam.
- Nie, to ja przepraszam – zamilkłam, by po chwili wszystko z siebie wyrzucić. – Pamiętasz dzień naszego ślubu, prawda?
Pokiwał głową, a ja opowiedziałam mu wszystko po kolei. Zacząwszy od snu o tacie, a skończywszy na ucieczce z Peterem.
- …I wtedy otwierają się drzwi, do środka wpada oślepiające światło, a ja się budzę.
Aiden wysłuchał wszystkiego bez przerywania mi, by podsumować moją wypowiedź prychnięciem.
- To jakiś żart – roześmiał się głośno. Nie był to jednak szczery, serdeczny śmiech, raczej ironiczny, jakby nie wiedział co ma odpowiedzieć, a chciał jakoś przerwać niezręczną ciszę. – Wychodzę! – krzyknął i już go nie było.
- Aiden! – zero odpowiedzi. – Aiden, zaczekaj! – krzyczałam, ale równie dobrze mogłam szeptać. Wybiegłam na klatkę schodową. Po moim mężu nie było śladu.
Byłam wściekła. Na siebie i na niego. Miałam ochotę coś kopnąć. Opanowałam jednak emocje. Wróciłam do mieszkania, zamknęłam z sobą drzwi i podbiegłam do kanapy. Wzięłam z niej poduszkę, przyłożyłam do ściany i zaczęłam w nią walić z całej siły.
Pomogło. W końcu opadłam na podłogę i rozpłakałam się, przytulając się do poduszki, którą przed chwilą poturbowałam.
Nie wiem, ile płakałam. Dziesięć, piętnaście minut, może pół godziny. W końcu, kiedy zabrakło mi łez, uspokoiłam się. Poszłam do łazienki, umyłam twarz, zrobiłam makijaż, zatarłam ślady płaczu. Byłam gotowa wyjść z domu i pokazać się ludziom. Zostałam jednak w mieszkaniu, czekając na Aidena.
Nagle zadzwoniła moja komórka. Niczego tak nie pragnęłam jak zobaczenia na wyświetlaczu imienia mojego ukochanego. A jednak. Peter, jak zwykle w samą porę.

Miejscem zbrodni był zaułek za barem. Nigdy wcześniej tu nie byłam. Rozejrzałam się. Śmietnik, drzwi, zapewne prowadzące na zaplecze baru, kałuże i ona. Młoda dziewczyna, na oko jakieś dziewiętnaście lat. Blondynka. Bud stał nad jej ciałem. Nagle gwałtownie się odsunął. W pierwszej chwili nie wiedziałam co się stało, a potem zobaczyłam szczura przebiegającego między jego nogami. Uśmiechnęłam się.
- Zaprzyjaźniasz się? – zaśmiałam się.
- Obrzydliwe stworzenia – syknął w odpowiedzi mój przyjaciel.
- Och, to część łańcucha pokarmowego, Bud. Ciesz się, że jesteś na samym szczycie, a ja tuż za tobą – uśmiechnęłam się. Pięć minut z Budem i Peterem i już się nie martwię. I pomyśleć, że początkowo tak się między nami nie układało.
- Nazywa się Nikki Shumaker – wrócił do ofiary Bud. – Ma osiemnaście lat. Z legitymacji studenckiej wynika, że jest na pierwszym roku w Hoyt University, a karta kredytowa i gotówka wskazują, że to nie była kradzież. Barman znalazł ciało tuż po zamknięciu i wezwał pomoc.
Spojrzałam na mężczyznę, przesłuchiwanego przez Sam. Nie wyglądał na mordercę. Ponownie przyjrzałam się ranie ofiary. Poderżnięte gardło, przecięta tętnica. Przynajmniej nie cierpiała długo.
- Bezpośrednią przyczyną zgonu wydaje się wykrwawienie. Zabójca podciął jej gardło – podzieliłam się swoimi spostrzeżeniami.
- Przeszukaliśmy śmietniki i teren w poszukiwaniu noża. Nic nie znaleźliśmy.
- Nie sądzę, że szukamy noża. Krawędzie rany są zbyt poszarpane. Szyja została w jakiś sposób rozdarta.
- Nie ma bielizny. Możliwa napaść seksualna – oświadczył Peter.
- Obawiam się, że to prawdopodobne – podeszła do nas Sam. – Barman mówi, że nasza ofiara zrobiła tutaj furorę zeszłej nocy. Najwyraźniej chodziła po barze, całując się z każdym po kolei.
- Cóż, może ktoś miał ochotę na coś więcej niż całus i za nią poszedł.
Spostrzegłam, że Bud schyla się i wyjmuje coś z torebki ofiary. Zobaczyłam telefon.
- Oznacza to, że mamy bar pełen podejrzanych, których już dawno tu nie ma.
- Mamy ich twarze – oświadczył nam Bud i pokazał zdjęcia zrobione telefonem Nikki. Na każdym zdjęciu dziewczyna całowała innego chłopaka.
- Tak, ale czy zabójca stał przed obiektywem czy za nim? – to było nasze kluczowe pytanie, a odpowiedź na nie, mieliśmy uzyskać już wkrótce.

Po wstępnym obejrzeniu ciała na miejscu zbrodni, postanowiłam wrócić do domu. Kazałam Peterowi zlecić potrzebne badania i mogłam jechać. Miałam nadzieję, że zastanę tam Aidena. Nie myliłam się. Kiedy tylko przekroczyłam próg mieszkania, usłyszałam, że ktoś jest w sypialni.
Powoli podeszłam do drzwi pokoju i zastałam pakującego się Aidena. Nie wiedziałam, co myśleć. Zanim zdążyłam się obejrzeć, Aiden zamknął walizki, podszedł do drzwi, założył buty, otworzył drzwi i rzucił:
- Wyjeżdżam.
Chwilę później zostałam sama.

Od tamtej chwili wszystko zaczęło się psuć. Wilson Polley uciekł z więzienia, groził Lacey i niewiadomo było gdzie jest. Byłam załamana i wściekła na siebie, że wcześniej nie rozszyfrowałam jego planów. A potem było tylko gorzej.

Pamiętam, że siedziałam w swoim biurze i wyglądałam przez okno. Zapadł zmrok, ale miasto dopiero teraz naprawdę budziło się do życia.
Myślałam o Wilsonie. O tym jak genialnie to wszystko zaplanował i wcielił to w życie. O tym, że był gdzieś tam na wolności, a ja nie mogłam nic zrobić. O tym, że być może znowu zacznie zabijać niewinne kobiety.
Nagle podskoczyłam na dźwięk telefonu na moim biurku. Byłam pewna, że to ona.
- Kate, przysięgam. Już jadę – zapewniłam przyjaciółkę i wtedy usłyszałam głos po drugiej stronie. Z pewnością nie należał do Kate.
- Chylę czoła doktor Hunt, za udaremnienie mojego planu – powiedział pełnym szacunku głosem Wilson Polley, a ja wiedziałam, że się uśmiecha. – Nie doceniłem cię.
- Gdzie jesteś? – spytałam z zaciekawieniem. Skoro miał na tyle odwagi, by do mnie zadzwonić, musiał być w naprawdę bezpiecznym miejscu.
- Poza twoim zasięgiem. Ale nie martw się. Nie zajmę się twoją bezcenną Lacey. Zasłużyłaś na to. Na mój szacunek również.
- Nigdy mnie nie oszukasz, Wilson – uśmiechnęłam się.
- Byłem blisko, prawda?
- Wiesz, myślę, że to pierwsza szczera rozmowa, jaką odbyliśmy – powiedziałam zgodnie z prawdą.
- Zgadzam się. Nie chcę, żeby się skończyła.
I wtedy usłyszałam otwierające się drzwi windy, a to co zobaczyłam, zmroziło mi krew w żyłach. Szybko rzuciłam słuchawkę na biurko i pobiegłam zamknąć drzwi. To było na nic. Ściana mojego gabinetu była ze szkła. Zaczęłam wybierać numer Petera, kiedy poczułam, jak tysiące kawałków szkła uderzają o moje ciało. Upadłam na podłogę, ale Wilson nie chciał, żeby to wszystko tak szybko się skończyło. Złapał mnie za rękę i podniósł jednym ruchem. Syknęłam z bólu, a on spojrzał mi prosto w oczy i z uśmiechem na twarzy szepnął:
- Obawiam się, że to będzie długie pożegnanie.
Potem uderzył mnie w twarz. Siła była tak ogromna, że przetoczyłam się przez biurko i z wielkim hukiem upadłam po jego drugiej stronie. Poczułam ostry ból z tyłu głowy, a kiedy przyłożyłam tam palec, poczułam lepką substancję. Krew. Moja krew. Wiedziałam co się niedługo stanie i co Wilson dla mnie planował. Chwilę później straciłam przytomność.

Budziłam się powoli. Bolała mnie głowa. Dopiero po chwili byłam w stanie otworzyć oczy. Najpierw poraziło mnie światło, przez co ponownie musiałam je zamknąć. Kiedy otworzyłam je ponownie, było już znacznie lepiej. Po chwili widziałam już zarysy przedmiotów na moim biurku, ale nadal kręciło mi się w głowie. Siedziałam na krześle. Chciałam odgarnąć włosy na bok i zdałam sobie sprawę, że ręce i nogi są przyklejone do krzesła za pomocą taśmy. Byłam uwięziona.
- Oops – szepnął mi do ucha Wilson, kiedy zobaczył, że odzyskałam przytomność. – Zobacz, co znalazłem w laboratorium – uśmiechnął się, eksponując egipski hak. – Prawie tak, jakbyś zostawiła go tam... specjalnie dla mnie – zaśmiał się.
- Mój przyjaciel niedługo tu będzie – chciałam go nastraszyć.
- Och, masz na myśli Petera? – znów się zaśmiał. – Cóż, właśnie do ciebie napisał – pokazał mi telefon. – Zastanawia się, gdzie jesteś. Pozwoliłem sobie na odpisaniu mu. Napisałem, że się spóźnisz, więc ty i ja, mamy wiele czasu – wydawał się być szczęśliwy z tego powodu.
- Nie będę błagać – zapewniłam go.
- Cóż... – uciął kawałek taśmy i gwałtownym ruchem zakleił mi usta. - Nie będziesz w stanie. Od teraz... to ja będę mówił – uśmiechnął się. - Jesteś o wiele bardziej interesująca niż inne. Musiałabyś usłyszeć ich płacz, ich błagania i negocjowanie. Każda z nich była za głupia, by zdać sobie sprawę z tego, że to koniec – zaśmiał się, wypowiadając ostatnie słowa. Był większym psychopatą, niż myślałam. - Ale ty... – uśmiechnął się do mnie, a w tym uśmiechu widać było szacunek jakim mnie darzył. - Ty jesteś inna. Dlatego jesteś dla mnie taka wyjątkowa. Przez te trzy lata... Marzyłem o wycięciu twojego mózgu. Potraktuję cię specjalnie... Zrobię to, gdy będziesz jeszcze żyć.
Gwałtownym ruchem odchylił moją twarz i powoli zaczął przesuwać ostrze haczyka po mojej twarzy, zbliżając się do nozdrzy. Czułam, że to koniec.
Kiedy Wilson był bliski wcielenia swojego planu w życie, drzwi windy ponownie się otworzyły. Po chwili zobaczyłam Petera. Wilson szybko schował się za drzwiami. Peter rozglądał się nerwowo. Dopiero gdy znalazł się przy moim gabinecie, zobaczył, że jestem uwięziona. Wyciągnął broń i zaczął celować w pustą przestrzeń. Ruchem głowy starałam się pokazać mu, gdzie jest Wilson.
To było na nic. Zanim zorientowałam się, co się dzieje, Wilson rzucił się na Petera wyrywając mu broń. Peter próbował się bronić. Kopnął Wilsona w brzuch, a wtedy ten go pchnął. Peter upadł na szklany stolik do kawy. Wilson rzucił się na niego, a Peter wziął do ręki ozdobny kamień, który jeszcze kilka minut temu leżał na stoliku, i uderzył go w głowę. To go trochę ogłuszyło, ale niestety nie na długo. Po chwili obaj stali. Peter pchnął Wilsona na szybę od drzwi prowadzących na balkon. Obaj z hukiem upadli na ziemię. Widziałam, że Peter traci siły.
Powoli zaczęłam bujać krzesłem, na którym siedziałam. Podziałało. Już chwilę później leżałam na ziemi. Poczułam, jak szkło ze stolika do kawy przecina skórę na moim czole, ale nie to było w tej chwili najważniejsze. Powoli chwyciłam kawałek szkła leżący obok mojej ręki i ostrożnie zaczęłam przecinać nim taśmę. Czułam, jak szkło wbija się w skórę na moich rękach i przecina naczynka krwi. Modliłam się, żeby nie przeciąć sobie żył.
Spojrzałam na Petera i Wilsona. Byli na balkonie. Wilson miał przewagę. Musiałam działać, inaczej na zawsze stracę swojego przyjaciela.
Chwilę później moje ręce i nogi nie były już skrępowane taśmą. Byłam wolna. Powoli wstałam, podpierając się na rękach. Każdy ruch sprawiał mi ból. Rozejrzałam się po biurze. Musiałam znaleźć coś, czym pomogłabym Peterowi. Zobaczyłam jego broń. Przez chwilę się zawahałam. Chodziłam kiedyś na strzelnicę, ale to było dawno temu. Jeśli chybię… nawet nie chciałam o tym myśleć. Podjęłam decyzję.
Chwyciłam broń i wycelowałam w Wilsona. Nacisnęłam spust. Padł strzał. Polley dostał w
ramię. Spojrzał na mnie. Chciał coś powiedzieć. Otworzył usta i wtedy Peter zrzucił go z balkonu. Usłyszałam huk. Polley spadł na ziemię.
Przez chwilę patrzyliśmy z Peterem na ciało tego potwora. Nie było to jednak to, co chciałam robić. Jedyne o czym wtedy marzyłam, to uściskanie Petera. Był moim bohaterem. Odwróciłam się. On również.
Ostatnie, co pamiętam, to haczyk wbity w jego brzuch. Haczyk, którym Wilson Polley wyciągał mózgi swoim ofiarom. Peter opadł na ziemię.
- O mój Boże, Peter! - krzyknęłam.
Patrzyłam na krew, sączącą się z jego rany, tak, jakbym nigdy wcześniej jej nie widziała. Byłam przerażona. Rękoma próbowałam zatamować krwawienie, ale to nic nie dawało, mogłam go uratować tylko w jeden sposób. Musiałam go otworzyć. Dasz radę, przecież byłaś chirurgiem - myślałam. - Uratujesz go.
- Będzie dobrze, Peter. Obiecuję – ale czy sama w to wierzyłam?

Q.m.c.

megan

Mikołajek

Łał.

Q.m.c.

ee.....eeee..ALE ŻE...eee TO JUŻ KONIEC?! Shocked

megan

Q.m.c.

megan

Q.m.c.

megan

Odcinek prawie w całości perfidnie ściągnięty z DH, z czego nie jestem dumna, ale musiałam jakoś przez niego przebrnąć Wink

ale za to mogę obiecać, że (jeśli czyta to ktoś jeszcze oprócz Q.m.c., na co oczywiście nie narzekam Smile

) następny odcinek pojawi się bardzo szybko Smile

Body of proof sezon 4 odcinek 9 „Tajemnice i kłamstwa”

Dwa tygodnie na Florydzie były męczące, ale pomogły Lacey, więc nie narzekałam, a kiedy wróciłam do pracy byłam szczęśliwa.

Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo za nią tęskniłam, dopóki nie zaczęłam pierwszej sekcji. Ofiara nazywała się Nina Peyton. Już na wstępie mogłam stwierdzić, że miała poderżnięte gardło. Jedna długa rana, sięgająca od lewego ucha do tchawicy. Brzegi były równe, morderca się nie wahał. Doskonale wiedział co robi. Na nadgarstkach i kostkach pozostały ślady po skrępowaniu, a w lewym dolnym kwadrancie tułowia widniała długa rana cięta.
Sekcja zwłok wykazała, że morderca najpierw uśpił ofiarę, następnie przywiązał ją prawdopodobnie do łóżka, a potem z chirurgiczną precyzją usunął jej macicę. Wszystko wskazywało na to, że kobieta żyła, kiedy oprawca rozcinał jej ciało, a sądząc po ilości krwi w jamie brzusznej, odczekał godzinę zanim ostatecznie ją zabił, podcinając jej gardło.
To była trzecia kobieta zabita w ten sposób. Wszyscy wiedzieliśmy co to oznacza. Gdzieś w Filadelfii grasował potwór, który nienawidził kobiet. Ta sprawa dołowała nas wszystkich.

************

Razem z Kate wyszłyśmy z kostnicy. Wspólnie prowadziłyśmy tą sprawę.
- Co u Robin? – spytałam, zdejmując z rąk lateksowe rękawiczki.
- Dobrze. Szuka pracy – odpowiedziała zdawkowo, jakby nie chciała o niej rozmawiać.
- To świetnie – powiedziałam z entuzjazmem. – Muszę do was wpaść. Czuję się winna, że zostawiłam cię z nią samą, ale chyba rozumiesz?
- Jasne – uśmiechnęła się lekko. – Nie musisz się martwić. Radzimy sobie – zapewniła mnie przyjaciółka.
- Okej. Tylko mówię. Jakbyś potrzebowała pomocy czy coś, wiesz gdzie mnie znaleźć.

*************

Miesiąc po śmierci mojego byłego męża, przyszedł czas na odczytanie jego testamentu. Ponieważ Lacey była w nim uwzględniona, musiałam z nią jechać do kancelarii adwokata Todda.
Kiedy w gabinecie zgromadziła się już prawie cała rodzina Todda, mężczyzna poprosił wszystkich o uwagę.
Mój mąż, zostawił każdemu coś, by o nim pamiętano. Starej ciotce Victorii, zostawił stary fortepian. Ulubionemu kuzynowi Karlowi, zostawił ulubione spinki do mankietów. Lacey, dostała dom i pieniądze. Ale była jedna osoba, która nie spodziewała się dostać czegokolwiek. Tą osobą… byłam ja.

- Na koniec, mojej byłej żonie Megan Hunt – przeczytał prawnik.
- Hej, to ja – uśmiechnęłam się zaskoczona. Wszyscy się na mnie spojrzeli. – Przyszłam tylko wesprzeć córkę. Naprawdę, poprawiałam raport z sekcji zwłok na tablecie – na potwierdzenie moich słów uniosłam i pokazałam wszystkim urządzenie, po czym zwróciłam się do prawnika: – Co pan mówił?
- Mojej najdroższej Megan, która znosiła moją niewierność dłużej niż powinna. Lata zdrady i obojętności, i choć sama nie była bez winy…
- Przejdźmy do rzeczy – pospieszyłam go. Ciotka Victoria na mnie spojrzała. – Och, nie patrz tak. Dostałaś fortepian.
- Nigdy nie byłem dobry w ukrywaniu swoich romansów, – ciągnął prawnik – ale przyznam, że z ukrywaniem finansów szło mi dużo lepiej.
- Co to znaczy? – spytałam.
- Chyba tata ukrywał przed tobą pieniądze, kiedy byliście małżeństwem – szepnęła Lacey.
Czemu mnie to nie zdziwiło?
- Nie chodzi o pieniądze. Pani były mąż był wspólnikiem pewnego lokalu.
- Zdradzał mnie, prowadził kancelarię i miał sekretny lokal – spojrzałam w górę. – Dobrze, że możesz wreszcie odpocząć.
- Prosił, by zachowała pani trzeźwe spojrzenie. Ten lokal odnosi sukces.
- Skoro tak, to po co mi trzeźwe spojrzenie?

Kiedy dotarłam pod wskazany adres, zrozumiałam, do czego było mi potrzebne trzeźwe spojrzenie. Żałowałam, że Todd nie żyje, bo z chęcią bym go wtedy zabiła.

Mój mąż nawet po śmierci potrafił doprowadzić mnie do białej gorączki, przepisując mi w spadku pewien klub.
Klub… ze striptizem.

Stałam przy barze i zastanawiałam się, co ja jeszcze tutaj robię? Lokal przypominał ten, który prowadziła Tatiana. Pamiętacie ją, prawda? Jak można by zapomnieć taką osobę. Przez chwilę zastanawiałam się nawet czy to nie jest przypadkiem jej lokal, ale od razu odrzuciłam od siebie tą myśl.
Ponownie obrzuciłam wzrokiem pomieszczenie, kiedy podszedł do mnie jakiś mężczyzna.
- Megan Hunt? – spytał. – Jim Booroni, współwłaściciel klubu – podał mi rękę. – Bardzo zmartwiła mnie wieść o śmierci Todda. Był dobrym człowiekiem. Bardzo troszczył się o każdą tancerkę.
- Nie wątpię. Todd zawsze wspierał… sztukę – uśmiechnęłam się sztucznie, wypowiadając ostatnie słowo. – Z kim mam rozmawiać o sprzedaży mojej części udziału?
- Jest pani pewna? Biznes świetnie się kręci. Zwłaszcza, od kiedy zaczęliśmy wtorkowe karaoke toples – uśmiechnął się.
- Rozumiem, że to lukratywny interes, ale…
- Proszę się rozejrzeć – przerwał mi. – Wypić drinka. Jeśli będzie pani chciała sprzedać udziały, niech pani prawnik się odezwie – podał mi swoją wizytówkę. Przyjrzałam się jej.
- No proszę. Dwa „o” w nazwisku przerobił pan na piersi, urocze.
- Prawda? – nie pojął sarkazmu. – Musi pani zobaczyć wizytówkę mojego wspólnika Vicka. Z litery „v” zrobił…
- Rozumiem! – przerwałam mu. – Chyba jednak się napiję.

Usiadłam przy barze i zamówiłam drinka. Nagle podeszła do mnie jakaś kobieta i zaczęła przede mną tańczyć. Chciałam jak najszybciej uciec z tego miejsca.
- Och, dzięki, ale nie przyszłam na show. Dowiedziałam się, że jestem współwłaścicielką klubu – wyjaśniłam.
- Serio? Miło cię poznać – podała mi rękę. – Robin, ale o dwudziestej drugiej staję się Destiny.
- Megan Hunt, a o dwudziestej drugiej zakładam jedwabną koszulę nocną.
Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie i podeszła do innego klienta. Przewróciłam oczami.
I tak poznałam Robin Gallagher. Dziewczynę, która postanowiła skomplikować swoje życie, robiąc to samo z moim.

Tydzień po pierwszej wizycie, dostałam telefon od Jima, który poinformował mnie, że ma
papiery, które rozwiążą umowę między mną, a klubem. Nie czekając długo, wsiadłam w samochód i znalazłam się w klubie.

- Więc prawnik powiedział, żeby podpisać tutaj i jesteś oficjalnie wykupiona z interesu ze striptizem – Jim pokazał mi papiery i podał długopis.
- Mam nadzieję, że nie dostanę swojej działki w jednodolarówkach – uśmiechnęłam się i oddałam mu papiery.
- Będziemy za tobą tęsknić – poklepał mnie po ramieniu.
- Ja za tobą też – uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę wyjścia.
- Do widzenia pani Hunt – powiedziała Robin, która siedząc przy barze czytała książkę.
- Dbaj o siebie Robin – pogładziłam ją po ramieniu i ruszyłam dalej. Po chwili cofnęłam się, myśląc, że się przewidziałam, ale nie, to była prawda. Robin czytała książkę. Spojrzałam na okładkę. – „Dżuma” Camusa?
- To o egzystencji.
- Tak, wiem. To klasyk – odparłam zaskoczona.
- Wiesz, widziałam kiedyś artykuł o stu książkach, które powinniśmy przeczytać, zanim umrzemy. I pomyślałam, że w związku z wysokim poziomem cholesterolu w mojej rodzinie, powinnam zacząć czytać – zaśmiała się.
- To dobrze – uśmiechnęłam się. Byłam zaskoczona postawą tej dziewczyny. Zastanawiałam się, co ona robi w takim miejscu.
- Więc, co będziesz teraz robić? – spytała.
- Um, wiesz, to nigdy nie była moja praca. Właściwie, to jestem lekarzem – uśmiechnęłam się, nie zdradzając mojej dokładnej profesji.
- Naprawdę?
- Tak.
- To niesamowite, prawda? Sama myślałam o zostaniu lekarzem. Właściwie, byłam nawet na studiach medycznych, ale moja rodzina miała problemy finansowe…
- Robin, jesteś wzywana do loży V.I.P. – krzyknął Jim.
- Powodzenia z tą setką książek – uśmiechnęłam się, kiedy Robin zeskoczyła z krzesła, na którym do tej pory siedziała.
- Dziękuję. Och, znowu ten sam gość – westchnęła Robin. – Ciągle mu powtarzam, żeby trzymał te napiwki i kupił sobie szczoteczkę do zębów.
- Robin, czekaj – krzyknęłam, kiedy dziewczyna szła w stronę loży V.I.P.-ów. – Nie musisz tego robić, jeśli to sprawia, że jesteś nieszczęśliwa.
- Mam rachunki do zapłacenia.
- Wiem, ale nie musisz tu pracować. Możesz robić co zechcesz.
- Łatwo powiedzieć.
- Mówię poważnie. Nigdy nie jest za późno, by zmienić swoje życie.
- Robin, chodź – ponaglił ją Jim.
- Dziękuję – powiedziała i sięgnęła po książkę
- Zabierasz to ze sobą? – spytałam zdezorientowana
- Kiedy klienci są napastliwi, lubię mieć przy sobie coś, co może zaboleć. Kiedyś, prawie zabiłam faceta „Filarami ziemi” – uśmiechnęła się i ruszyła w stronę klienta.

Gdybym wcześniej wiedziała, jaki wpływ wywrą na nią moje słowa, nigdy bym się nie
odezwała, ale jak to się mówi: mądry człowiek po szkodzie.
Jakieś dwa tygodnie po naszej rozmowie, kiedy byłam sama w domu, ktoś zapukał do drzwi. Za progiem stała… Robin.
- Pani Hunt – uśmiechnęła się na mój widok.
- Robin – powiedziałam, zastanawiając się, skąd miała mój adres.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, ale myślałam o tym co pani mówiła i miała pani rację. Nigdy nie jest za późno na zmiany, więc… odeszłam z klubu – uśmiechnęła się, dumna z siebie, a ja zaprosiłam ją do środka. Kiedy ona siedziała na kanapie, ja wstawiłam wodę na herbatę.
- Naprawdę? – ucieszyłam się, nie zdając sobie sprawy z tego, co zaraz usłyszę.
- Z początku się bałam, ale wiem, że to najlepsza decyzja.
- Wspaniale – pochwaliłam ją.
- Nie miałabym odwagi, gdyby nie rozmowa z panią. Jest pani dla mnie wzorem – uśmiechnęła się promiennie.
- Naprawdę? – zdziwiłam się, nalewając wodę do filiżanek. – To miłe.
- Wcześniej była nią Candy z klubu, ale przedawkowała.
- Och – szepnęłam. Wspaniale, zastępowałam narkomankę. – Gratuluję, Robin – postawiłam filiżanki z herbatą na stole i przytuliłam ją. – Decyzja o zmianie wymaga wiele odwagi.
- O tak – powiedziała. – Więc, co mam robić teraz?
- Co?
- No wie pani… Co dalej? Gdzie mam pracować.
- Przepraszam – powiedziałam, nie bardzo rozumiejąc. – Odeszłaś z pracy, nie mając nic na rezerwie?
- Wiem, że to trochę szybko, ale mówiła pani, że mogę to zrobić w każdej chwili. Mówiła to pani z przekonaniem. Dalej jest pani przekonana, prawda?
- Oczywiście. Świat stoi przed tobą otworem – zaśmiałam się serdecznie. – Masz oszczędności, prawda?

To był moment w którym zrozumiałam, że dobre rady potrafią zmienić czyjeś życie. W tym przypadku było to moje życie. Nie wiedziałam jeszcze jak, ale musiałam jej pomóc. W końcu, wpakowała się w to przeze mnie.
Pozwoliłam jej u mnie zamieszkać, ale kiedy Robin zaczęła paradować po domu w samej bieliźnie wiedziałam, że muszę coś zrobić. Striptizerka nie była zbyt dobrym wzorem dla piętnastolatki, a poza tym, kiedy przychodził Tommy, nie byłam zadowolona, że Robin kusi go swoim prawie nagim ciałem.
Dlatego nie do opisania była moja radość, kiedy Kate wspomniała, że czuje się samotna w swoim wielkim domu. Nie myśląc długo powiedziałam, że mam dla niej lokatorkę. Ucieszyła się, że nie będzie musiała wracać do pustego domu, a ja jeszcze bardziej ucieszyłam się z tego, że mój problem został rozwiązany.
W krótkim czasie Kate i Robin połączyła przyjaźń, a już wkrótce miałam się dowiedzieć, że nie tylko ona je połączyła…

vandekamp

Może się nie znam, ale strasznie mnie bije po oczach skopiowanie odcinka Desperate Housewives...

Jak przeczytałem, że pojawi się Robin pomyślałem w pierwszej chwili, że dostanie jakiś fajny epizod, ale nigdy nie pomyślałbym, że będzie to przepisanie 12 odcinka 6 sezonu

Zawiodłem się w tym momencie... Totalnie się zawiodłem.

Q.m.c.

Ja nie narzekam Cool

I na ciąg dalszy czekam Cool