FLASH

Q.m.c. · Wysłany: Wto 22:19, 26 Mar 2013 Temat postu:

Haha no cóż...trzeba było dokładniej dobierać obsadę

Teraz jest idealna

Mikołajek · Wysłany: Wto 22:22, 26 Mar 2013 Temat postu:

Granmor · Wysłany: Wto 22:24, 26 Mar 2013 Temat postu:

Oglądam od początku "Brothers and sisters". Wątek senatora pomocny dla Bree.

Q.m.c. · Wysłany: Wto 22:27, 26 Mar 2013 Temat postu:

Oho xD Ja teraz tak przyczepię się do Ryana, Dany i Jona, że reszta to chyba kompletnie mnie nie będzie obchodziła xDDD Bree może zostać nawet pilotem odrzutowca

xD

Granmor · Wysłany: Wto 22:32, 26 Mar 2013 Temat postu:

No ale Dana i Bree to jednak osobny fanfic........ jestem ciekaw, który okaże się lepszy. Pewnie FLASH, bo łatwiejszy do wymyślania.

Q.m.c. · Wysłany: Wto 22:40, 26 Mar 2013 Temat postu:

Granmor · Wysłany: Wto 22:43, 26 Mar 2013 Temat postu:

Miałem na myśli fanfic Gaby a fanfic z Bree. xDD No KiC to jednak pierwowzór... a one zwykle najlepsze.

Q.m.c. · Wysłany: Wto 22:54, 26 Mar 2013 Temat postu:

Ahh no to decyzja też niełatwa xD Ryan & Jon vs Dana & Marcia

Mikołajek · Wysłany: Czw 21:34, 28 Mar 2013 Temat postu:

Dobra. Teraz...

... do konkretów.

Kiedy przewidujesz emisję następnego odcinka "flash"?

Granmor · Wysłany: Czw 22:53, 28 Mar 2013 Temat postu:

Na 99,9% w niedzielę.

Mikołajek · Wysłany: Czw 23:20, 28 Mar 2013 Temat postu:

Granmor · Wysłany: Sob 22:02, 30 Mar 2013 Temat postu:

Jest taka możliwość, że jednak będę wypompowany i nie wstawię ale..... na 99,9% wstawię odcinek. No i mam nadzieję, że mój komputer mi na to pozwoli -_-.

Q.m.c. · Wysłany: Sob 23:17, 30 Mar 2013 Temat postu:

Dobrze, że te "odcinki" mają taką formę a nie inną, bo mój komputer nr 2 nadal nie wie co to dźwięk xDD Także piosenek Buble'a posłucham jak skończy się ta śnieżna Wielkanoc xDD
A na FLASH czeeeeeekam

Granmor · Wysłany: Nie 20:33, 31 Mar 2013 Temat postu:

FLASH s01e03

Była szósta rano, obudziłam się nagle – przerażona moim snem.Nie chciałam znów zasypiać, w pokoju było zbyt zimno – dopiero po chwili zorientowałam się, że całą noc miałam otworzone okno. Wstałam i zamknęłam je, przy okazji wyglądając na ulicę. Było tak spokojnie.

- Nie śpisz? - podskoczyłam słysząc pytanie Ryana, parsknęłam śmiechem i głową pokiwałam.
- Tak, zastanawiam się nad pewnymi sprawami – przyznałam zerkając jeszcze raz za okno – Zimno, co nie?
- Ta, to ta pora dnia, albo jak kto woli – nocy gdy człowiek nawalony wraca z imprezy i trzęsąc się z zimna marzy o tym, by w końcu dotrzeć na miejsce – oświadczył Ryan, a ja..... A ja, moja droga Juanita w tym momencie zauważyłam, że McCallister jest bez koszulki i próbowałam z całych sił, patrzeć mu w oczy a nie na mięśnie brzucha.
- Ja tam nie wiem, mam szesnaście lat- wzruszyłam niedbale ramionami, cały czas starając się nie gapić.
- Wciąż o tym zapominam, wiesz? - odpowiedział Ryan uśmiechając się pod nosem – Mieszkasz tutaj ze mną, staramy się wprowadzić Cię w świat mody a Ty tymczasem... nawet piwa nie możesz się legalnie napić.
- Ta De Luca.... myślisz, że mi pomoże?
- Tak, z tego co wiem, taki ma zamiar – Ryan kiwnął głową – Ale nie zgadzaj się na wszystko co sugeruje, bo możesz skończyć w areszcie.

****

Długo nie miałam pojęcia, dlaczego Ryan ujął sprawę w ten sposób. Az do chwili, kiedy Kitty De Luca spotkała się ze mną w południe na Times Square. Od razu wyjaśniła, jaki cel ma to spotkanie, a ja wiedziałam, że oznacza to kłopoty.

- Dzisiaj nauczymy się pewności siebie, takiej prawdziwej, pewności siebie – oznajmiła De Luca paląc przy tym skręta.
- Ale ja jestem pewna siebie – oznajmiłam dyskretnie rozglądając w poszukiwaniu glin.
- Niewystarczająco, cukiereczku – przerwała mi Kitty – Będziesz kroczyła przez Times Square, jakby to był wybieg. Krokiem pewnym, szybkim, seksownym. Zrozumiałaś?
- No dobra – kiwnęłam głową marszcząc brwi. Zadanie wydawało mi się łatwe.
- W bikini – dodała po chwili De Luca zaciągając się holenderskim towarem.
- Że co?! - spojrzałam na nią zadziwiona, a potem zaśmiałam się głośno – Wasz tata powiedziałby, że zarechotałam – ale my wiemy, że mój śmiech jest uwodzicielski. Kitty nic nie odpowiedziała, tylko wcisnęła mi do rąk papierową torbę, w której było bikini.
- Zaprezentuj je kochanie tak, by w minutę zgarnęła nas policja – zachęciła mnie De Luca a potem dodała – Nie martw się, Ryan wie co się dzieje i wpłaci za nas kaucję.
- Ale ja nie chcę wylądować w areszcie, zadzwonią do moich rodziców – odpowiedziałam przejęta.
- Nie, jeżeli będziesz – Kitty zaczęła grzebać w swojej torbie, po czym wyciągnęła fałszywe ID – nie, jeżeli będziesz Holly Karper.
- Holly Karper – mruknęłam patrząc na fikcyjne ID – Okej. Zróbmy to.

****

Plan był prosty, wchodzę do pierwszego lepszego butiku, zmierzam do przymierzalni z płaszczem który chcę kupić. Ściągam wszystko, zakładam bikini, zakładam płaszcz i idę w ten sposób do kasy. Za płaszcz oczywiście zapłaciła De Luca.Tak też zrobiłam, po chwili stałam na środku chodnika a Kitty szczerzyła zęby w uśmiechu.

- Pokaż im, kto jest przyszłą gwiazdą modelingu, kotku – oznajmiła głośno, a ja zamknęłam oczy i ściągnęłam płaszcz. Usłyszałam jak wszyscy wokół zadziwiają się tym, co zrobiłam. Otworzyłam oczy, byłam przez nich otoczona. Wszędzie wokół byli ludzie, którzy się na mnie gapili – Jedziesz mała, jak po wybiegu.

Uśmiechnęłam się szeroko, promienistym uśmiechem tak jak nauczyłam się dawno temu uśmiechać i zaczęłam kroczyć przed siebie. Krokiem szybkim, pewnym, zdecydowanym – kręcąc przy tym tyłkiem i pracując biodrami. Tak jak widziałam w telewizji, że robią to modelki. Słyszałam za sobą głoś Kitty która mówiła głośno "No dalej, no dalej, no dalej" [marne tłumaczenie work it- autor fanfica]. Po chwili miałam wrażenie, że znajduję się na pokazie aniołków Victoria Secret. Wyobraziłam sobie, że Ci wszyscy ludzie to publika, widziałam zachwycone twarze, fotografów którzy robią mi zdjęcia. Czułam się, jakbym była do tego stworzona. Ale... spójrzmy prawdzie w oczy, ja jestem do tego stworzona. Nawet teraz, widzisz? Jestem gorąca laska, nie ma co.

********

Niesamowitym cudem, udało nam się uniknąć aresztowania. Nie powiem, bardzo mnie to cieszyło bo legitymowanie się fikcyjnym ID chyba jest jeszcze bardziej karalne, niż chodzenie prawie nago po ulicy. Siedziałam w fotelu, pijąc wino i patrząc na wiadomości telewizyjne kiedy zadzwonił telefon.

- Halo?
- Kitty?
- Nie, tu Gaby – odpowiedziałam biorąc łyk wina.
- Gaby?- zdziwił się damski głos w słuchawce.
- Coś przekazać? - spytałam przełączając kanały telewizyjne.
- Powiedz, że dzwoniła Angie- oznajmił głos w słuchawce.
- Okej, przekażę – kiwnęłam głową, próbując zapamiętać – A jakie nazwisko?
- De Luca. No dobra, trzymaj się – no i ten ktoś się rozłączył.

******

Następnego ranka – byłam prawdziwą sensacją nowojorkiej śmietanki towarzyskiej. Dosłownie wszędzie, ludzie rozmawiali o młodej latynosce która najpierw oblała drinkiem znanego potentata na rynku nieruchomości, a potem paradowała w bikini na Times Square. Nikt nie miał pojęcia, jak się nazywam, ale wszyscy wiedzieli, że nowa wariatka pojawiła się w mieście. Kitty wciąż mówiła, że to pierwszy krok i jeżeli w takim miejscu dałam sobie radę ze wstydem, to dam sobie radę wszędzie.

Kitty weszła do mojego pokoju z uśmiechem wymalowanym na twarzy, zaprosiła mnie do drugiego pokoju. Teraz już wiedziałam o co chodzi, byłam dosłownie na każdej plotkarskiej stronie, na każdej witrynie zajmującej się życiem nowojorczyków. Miałam swoją minutę sławy, mimo, iż nikt nie wiedział jak się nazywam.

- Nie wierzę, że to się dzieje – oznajmiłam zachwycona patrząc na artykuły.
- No to lepiej uwierz, bo Twoje cycki podbijają internet- odpowiedziała Kitty – Ale sporo jest komentarzy, że masz wzrost karła i nawet nie musisz klęczeć robiąc...
- Zamknij się! - parsknęłam śmiechem i spojrzałam jeszcze raz na monitor – To się serio dzieje?

Działo, oj, kochanie. To jak moje zdjęcia podbijały świat, to po prostu było niesamowite. Wszyscy chcieli zobaczyć fotki kobiety w bikini na środku Times Square. Podobno w 2000 roku, jakaś kobieta chciała mnie pobić i pojawiła się tam nago ale, cóż. Pierwowzór to zawsze pierwowzór, prawda?

Czy ja już Ci wspominałam, że ostatecznie zamieszkałam z Kitty? Nie było mnie stać na własne mieszkanie, a życie z mentorką wydawało się oczywiste. Tak czy siak, wieczorem siedziałam sobie z kieliszkiem wina oglądając telewizję, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Wstałam więc z fotelu, odłożyłam kieliszek i otworzyłam drzwi. Serce mi zamarło, kiedy zobaczyłam Ryana.

- Hej – przywitał się, a potem zmierzył mnie wzrokiem – Za każdym razem, jak Cię widzę, jesteś coraz ładniejsza.
- Och, hej – odpowiedziałam cicho i wpuściłam go do środka – Szukasz Kitty?
- Tak jakby – Ryan kiwnął głową i rozejrzał się po mieszkaniu – De Luca mówiła Ci, co planujemy?
- Nie – zaprzeczyłam z wyraźną dozą ostrożności w głosie.
- Kujemy żelazo, póki jest gorące – oświadczył Ryan z uśmiechem – W piątek robimy Ci sesję zdjęciową. Nowojorczycy mają obsesje na punkcie laluni z Times Square.
- Brzmi super – przyznałam z uśmiechem – Napijesz się kawy, czy czegoś?
- Nie, musze lecieć. Rodzice Tiffany są w mieście i....
- Tiffany? - odpowiedziałam pytaniem, Ryan kiwnął tylko głową.
- Mojej narzeczonej.
- Ach, kumam – kiwnęłam głową. Miałam jednak nadzieję, że pozwoliłby sobie podziękować. Ten facet działał na mnie jak gaz na czajnik z wodą. Gotowałam się do jasnej cholery – Podobały Ci się fotki, Ryan?
- Były dobre – Ryan uśmiechnął się pod nosem – Nawet bardzo – w tym momencie nie wytrzymałam i go pocałowałam. Odwzajemnił mój pocałunek, ale po chwili się odsunął – Gabrielle, Ty masz szesnaście lat. Nie możemy.

Myślałam, że zabiję go – więc problemem nie było to, że miał narzeczoną ale mój wiek? Świat mody to obleśne miejsce. Po latach mogę Ci powiedzieć, że obecność Tiffany nie przeszkodziła Ryanowi zaliczyć wielu modelek – ale ostatecznie zawsze wracał do swojej narzeczonej. To chore, prawda? Ja, kiedy tylko zostałam narzeczoną Twojego taty, nigdy nie spojrzałam na innego mężczyzne. Po ślubie? Owszem. John.... to był facet! No... chłopiec tak właściwie. Ale abs to abs, kogo obchodzi metryka?

Mikołajek · Wysłany: Nie 21:09, 31 Mar 2013 Temat postu: