SHOW

megan

Show!

Dobra, a teraz do rzeczy

Granmor

The Show 1x2

First Draft

- Kim jest Nick Carraway? - spytał Tom kiedy siedzieliśmy znów w jego mieszkaniu, a na tablicy korkowej, przedstawienie coraz bardziej przypominało pierwszy szkic. Spojrzałam na kolorowe karteczki a następnie ściągnęłam swoje okulary w grubej oprawce.
- Jest widzem - podsunęłam wsuwając do ust końcówkę okularów - Jest widzem przedstawienia. Jest tym, kim jest widz na widowni. Obserwatorem.

Tom zasiadł za fortepianem i zaczął przygrywać sobie melodię nad która właśnie pracował.
Let me tell you what I do when my day is over.
After picking the right clothes for about an hour.
Oooh, I'm turning orange from all the carats around my neck.
Tonight, I'm takin' out the bling and I'm dressed to impress.
Lets get this party started right,
Lets get drunk and freaky fly,
You with me so its alright,
We gonna stay up the whole night.
- To jest numer który zaśpiewają na imprezie, prawda? - spytałam podekscytowana spoglądając na Toma. Ten jedynie w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko i pokiwał głową. Klasnęłam w dłonie zachwycona tym, jak Tom sprawił iż tekst który napisałam brzmiał jeszcze lepiej. Jak zwykle pokazał komponując melodię, iż dobrze wiedział co chcę, by zaśpiewano - O Mój Boże, Tom, to brzmi niesamowicie!

Pracowaliśmy do wieczora, kilkakrotnie przerywał nam pracę Michael dopytując się kiedy wrócę do domu. Kiedy jednak tego dnia skończyliśmy pisać pierwszy szkic aktu pierwszego byliśmy pewni. Mamy pierwszy szkic. W końcu nastał wieczór a ja musiałam wrócić do domu, Tom zadzwonił po moją taksówkę.
- Zadzwonię po drodze do Eileen i powiem jej, że mamy już coś, co możemy jej przedstawić - oświadczyłam zakładając szalik. Tom uśmiechnął się szeroko pakując mój notatnik do torebki.
- Myślę, że będzie zachwycona - oznajmił Tom w odpowiedzi. Uśmiechnęłam się słysząc jego słowa. Pocałowałam go w policzek.
- Okej, lece. Kocham Cię.
Po chwili faktycznie moja taksówka podjechała pod adres Riverside Drive 204. Przywitałam się z kierowcą, zażądałam kurs pod adres mój i Michaela i po chwili dzwoniłam już do Eileen. Dobrze wiedziałam, że o tej godzinie jeszcze zastam ją w biurze. Odebrała dopiero po dłuższej chwili.

- Julia, no i jak idą pracę? - spytała bez większych emocji. Nawet jeśli była zainteresowana, to tego po sobie nie okazywała.
- Całkiem dobrze. Mamy już pierwszy akt. To znaczy, no wiesz... szkic - odpowiedziałam wyglądając przez okno taksówki na ulice Nowego Jorku.
- Wspaniale - odpowiedziała znów nieco zimnym tonem - Kiedy mogę go przeczytać?
- Co powiesz na jutro? - podsunęłam.
- Mam spotkanie z Michaelem Riedlem, ale potem będę wolna. Po osiemnastej?
- Będę więc po 18stej.
Nim się zorientowałam, dojechałam na 81 ulicy i 3 Alei w Upper East side, gdzie mieszkałam jak i Michael. Wbiegłam na trzecie piętro, szybko otworzyłam drzwi. Wtedy zauważyłam, iż na stole w jadalni znajdują się dwa dania oraz zgaszone świece. Michael wyszedł z kuchni i spojrzał na mnie, widziałam po jego wzroku, iż nie był zadowolony z tego o której godzinie wracam do domu.

- Julia.. - jęknął.
- Wiem, wiem - odpowiedziałam pośpiesznie ściągając szalik, zamykając lewą nogą drzwi i całując go na przywitanie - Przepraszam. Wiem, ale tak dobrze szła nam praca, że po prostu nie chcieliśmy tego przerywać.
- Myślałem, że zjemy.... - mruknął zerkając na zgaszone świece- Chciałem Ci zrobić niespodziankę.
- No i zrobiłeś! - uśmiechnęłam się nieco wymuszenie- Przepraszam, że mnie tu nie było. Ale mam dobre wieści.
- Jakie? - spytał Michael wracając do kuchni.
- Mamy już pierwszy szkic aktu pierwszego - oznajmiłam podekscytowana.
- To dobrze - mruknął niezadowolony Michael. Byłam pewna, że będzie o wiele bardziej zadowolony z tego jak postępują prace nad Wielkim Gatsbym. Miał przecież o wiele więcej wspólnego z teatrem niż Frank. Nie spodziewałam się, że on również będzie tak narzekał na brak mojej osoby w domu. Postarałam się zignorować jego ewidentnego focha, zawiesiłam kurtkę na wieszaku.
- Jutro się widzę z Eileen, pokażę jej pierwszy szkic.
- I co potem?- spytał mój ukochany, chociaż dobrze wiedziałam, że kompletnie go to nie interesuje.
- Przecież wiesz, wybierzemy reżysera, zaczniemy przesłuchania, callback.... warsztaty - oznajmiłam podekscytowana, w końcu idąc do kuchni. Spojrzałam na wszystkie potrawy które przygotował - Och.. musiałeś spędzić pół dnia w kuchni. Jak w ogóle poszło przesłuchanie do Wicked?
- Nie poszło - odpowiedział Michael.
- Przykro mi - szepnęłam całując go delikatnie w policzek - Zobaczysz, jeszcze wrócisz na scenę.
- Chyba jako budowlaniec by ją rozebrać - wycedził przez zęby Michael, po czym poszedł do łazienki w której się zamknął. Widziałam jak boli go to, że nie zagrał żadnej roli od sześciu miesięcy. Wiedziałam również, że nie zgodzi się zagrać w Wielkim Gatsbym gdyż uzna to za okaz litości, której Michael po prostu nienawidził. Westchnęłam ciężko.
Nie pozostało mi nic innego niż położyć się spać, jutro bowiem miałam odwiedzić biuro Eileen Rand, producentki między innymi Bombshell, która była zainteresowana udziałem w nowym projekcie jakim oczywiście był Wielki Gatsby.
W biurze Eileen, które znajdowało się na 55 ulicy byłam punktualnie o godzinie osiemnastej. Eileen wzięła do rąk scenariusz pierwszego aktu Wielkiego Gatsbyego i czytała. Nie wiedziałam, czy jej się podoba to co czyta, czy też nie. Minę miała dosyć... nieciekawa. A surowy wzrok jakim lustrowała kartki scenariusza sprawiała, iż byłam pewna iż odrzuci ten szkic pierwszego aktu. W końcu spojrzała na mnie, uśmiechnęła się pod nosem i ściągnęła okulary.

- Szkoda, że dzisiaj nie ma z Tobą Toma - oznajmiła w końcu zagadkowym tonem, odkładając przy tym scenariusz na bok.
- Będzie następnym razem - zapewniłam ją z niepewnym uśmiechem - No ale jak... jest okej?
- Jest - Eileen kiwnęła głową, ale wpatrywała się w coś za oknem - Jest inaczej. Niż wtedy gdy czytałam pierwszy akt Bombshell.
- Pamiętaj, że to pierwszy szkic - zaznaczyłam poddnerwowana - Jeszcze pewnie wiele się zmieni.
- Nie widzę w tym pasji, nie widzę wizji którą zwykle widzę - mówiła Eileen widocznie krzywiąc się - Musicie zacząć chyba na nowo. Nie wiem. Po prostu... nie widzę tego.
- Może inny producent zobaczy? - spytałam nieco zdenerwowanym tonem.
- Julia, no.... uwielbiam Ciebie i Toma, wiesz o tym. Ale czegoś tutaj brakuje - rozłożyła ręce Rand - Może niekoniecznie trzeba zacząć od nowa, bo piosenki są dobre... zarys też. Czegoś jednak brakuje.

Uwielbia mnie, uwielbia Toma.... nie uwielbia za to naszej wizji Gatsbyego. Gdy zadzwoniłam do Toma, wpadł po prostu w furię. Natychmiast chciał przerobić wszystko co napisaliśmy, ja jednak pamiętałam słowa Eileen która powiedziała, że mimo wszystko ostatecznie powiedziała, że nie trzeba zaczać pisać aktu od początku. To był w końcu tylko pierwszy szkic! Z tą myślą postanowiłam odnaleźć swoją inspirację tam, gdzie ostatnio ją czułam.
- Dwa bilety na Bombshell proszę.
Po dwudziestu minutach, razem z Tomem siedziałam już wśród publiczności i wpatrywałam się w kurtynę która przypominała drzwi do studia. Za chwilę Norma Jeane Baker będzie śpiewała o tym, jak to chce zostać gwiazdą.
Fade in on a girl
With a hunger for fame,
And a face and a name to remember.
The past fades away
Because as of this day,
Norma Jean's gone.
She's moving on...

Her smile and your fantasies play a duet
That will make you forget where you are.
The music starts playing,
It's the beat of her heart saying...
Let me be your star.

Po tym gdy Ivy Lynn zaśpiewała Don't Forget me, a cała publiczność wstała bijąc brawo żyjącej Marilyn, ja i Tom udałyśmy się za kulisy do garderoby naszej gwiazdy. Kiedy zapukaliśmy do drzwi na których było napisane "IVY LYNN" usłyszeliśmy głos "Proszę!". Kiedy weszliśmy do środka, Ivy stała przed lustrem otoczona kwiatami w szlafroku. Spojrzała na nasze odbicie w toaletce i zaśmiała się głośno.

-Tom! Julia! Co Wy tu robicie? - spytała podekscytowana.
- No wiesz, przyszliśmy odwiedzić naszą gwiazdę - oznajmił Tom z uśmiechem - Hej Ivy, wyglądasz świetnie - pocałował ją w policzek.
- Tak się cieszę, że Was widzę - oznajmiła z uśmiechem Ivy -Jak Wam się podobało?
- Byłaś świetna, jak zwykle - wtrąciłam się.
- Zaraz przyjdzie Derek - oświadczyła z uśmiechem Ivy.
- Szukamy inspiracji. Dzisiaj Julia pokazała pierwszy szkic Eileen i.... - Tom usiadł na jednym z foteli i wziął do ręki jedną z róż znajdujących się w pokoju.
- Wielkiego Gatsbyego, tak? - spytała Ivy z uśmiechem - Pozwolicie, że zacznę się szykować do wyjścia, co? - dopytała i po chwili zniknęła za parawanem. Rzuciła swoim szlafroczkiem, który przeleciał przez pół garderoby.
- Tak - potwierdziłam - No i ... nie podobało jej się. Uznała, że nie ma w tym... iskry. Tego czegoś.
- Och, na pewno to potraficie naprawić! - krzyknęła Ivy. Po chwili wyszła już zza parawanu ubrana w jeansy i sweter - Swoją drogą mam prośbę.
- Jaką? - spytał Tom wpatrując się w zdjęcia Marilyn znajdujące wokół lustra w toaletce.
- Derek i ja w końcu bierzemy ślub... zostalibyście naszymi świadkami? W końcu to wasz Bombshell w ogóle nas połączył.

I wtedy zrozumiałam czego brakowało Wielkiemu Gatsbyemu. Co sprawi, że Eileen zakocha się w naszym drugim szkicu aktu pierwszego. To było.. oczywiste.

megan

Granmor

Q.m.c.

Nie mam pojęcia kto jest kim. Nie cierpię SMASH, więc....nie mogę nic napisać na temat tego ff'a poza tym, że :

Granmor

The Show 1x3

Enter Mr Gatsby

- Oczywiście - szepnęłam po czym spojrzałam na Toma - Tom, dlaczego tego nie widzieliśmy wcześniej?
-Czego? - spytał Tom.
- Musimy bardziej zarysować to jak bardzo Daisy kochała Jay'a, ale jednocześnie nie chciała zostawić męża. Jej wewnętrzny konflikt - teraz już nie zwracałam uwagi na nikogo, po prostu podążałam za swoimi myślami - Potrzebujemy piosenki dla Daisy.

W tym momencie do garderoby wszedł Derek z kilkuletnim chłopcem. Spojrzałam na nich nieco nieobecnym wzrokiem. Chciałam w tej chwili wrócić do pracy z Tomem. Odnalazłam to czego szukałam przychodząc na Bombshell, nie było więc potrzeby by przebywać tutaj dłużej. Ivy i Derek poprosili nas o zostanie świadkami, zgodziliśmy się a następnie zamówiliśmy taksówkę pod apartamentowiec Toma.

***
Pośpiesznie ściągnęłam żakiet w którym byłam w teatrze i rzuciłam na kanapę. Podwinęłam rękawy eleganckiej, białej białej bluzki którą miałam pod żakietem i westchnęłam głośno. Było pięć minut po północy, wiedzieliśmy, że bedziemy pracować całą noc. Ale jeśli skończymy piosenkę to o dziewiątej rano będziemy mogli przedstawić ją Elieen, producentce "Wielkiego Gatsby'ego". Wybór był więc oczywisty.
- Napijesz się czegoś? - spytał Tom wędrując do kuchni.
- Tak, herbaty. Dziękuję - odpowiedziałam siadając na kanapie. Zatopiłam swoje palce w burzy ognistych loków.
- Teraz żałuję, że nie zatrudniłem nikogo na miejsce Ellisa - mruknął Tom.

W odpowiedzi na jego słowa parsknęłam jedynie śmiechem, wzięłam do rąk swój notatnik i zaczęłam pisać piosenkę. W jakiś sposób... wiedziałam co chcę napisać.
***

"If we walk away now
There's no turning around
Gotta say what I mean
While you're here with me
I'm not sure I'll find words
To cover the hurt
That I see in your eyes
But I gotta try

I know rocks turn to sand
And hearts can change hands
And you're not to blame
When the sky fills with rain
But if we stay or walk away
There's one thing that's true
I still love you
I still love you"

Eileen pokochała nową piosenkę. Czas był zastanowić się nad tym, kto wyreżyseruje nasz nowy projekt. Reżyser Heaven on Earth, Luke M okazał się pierwszym kandydatem do reżyserii naszego nowego przedsięwzięcia. Jak się również okazało, najbardziej odpowiednim. Wizje którą przedstawił sprawiliły, że wiedzieliśmy iż to właśnie on wie jak sprawić by widzowie po raz kolejny poczuli tragizm Gatsbyego. No i zaczęliśmy przesłuchiwania. Daisy obsadziliśmy stosunkowo szybko, rolę dostała Sharon Foster, jej understudy została Beth Myers. Gorzej było z rolą Jaya...

- Och! Oni są okropni! - westchnął dramatycznie Luke M, kiedy każdy kolejny kandydat do roli Jaya nie był według niego odpowiedni. Jeden miał słaby głos, drugi był niski, trzeci brzydki.
- No nie! Tak nie może być! - jęknął po wyjściu kolejnego aktora - Czy w Nowym Jorku nie ma już przystojnych panów? - w tej chwili zaczął wahlować się własną apaszką - No nie, jestem na nie.
- Linda, ilu zostało kandydatów w korytarzu? - spytał Tom zerkając na kobietę siedzącą na końcu stołu.
- Dwudziestu - odpowiedziała cichym, nieco nieśmiałym tonem Linda.
- Dwudziestu? - krzyknął melodramatycznie Luke M- Mam spośród dwudziestu panów wybrać Jaya Gatsbyego? Czy ja wyglądam na cudotwórcę?
- Ten- mruknęłam po czym zerknęłam na listę - Sean, był całkiem niezły - spojrzałam na resztę szukając jakiejkolwiek formy akceptacji - Myślę, że zasługuje na callback?
- Też tak myślę - oznajmiła Eileen surowym tonem- To jak zaśpiewał Somewhere over the rainbow pokazało, że ma możliwości.
- Możemy się pośpieszyć? - odpowiedziałam nieco zirytowana - Jestem umówiona z kimś.
- Kim?- spytał Tom, Eileen również na mnie spojrzała.
- Jimmy Collins jest w mieście - stwierdziłam z uśmiechem - Chyba jest gotów znów coś napisać.
- Jimmy Collins? - Luke M podchwycił temat - Dlaczego go nie ma na liście?
- Bo nie jest aktorem? - spojrzałam pytająco na Toma a potem na Luke'a M.
- Czy to nie go widziałem w Hitlist zanim poszedł siedzieć? - mruknął Luke M - Grał tam! Czyli grać potrafi! Chcę go zobaczyć jutro na liście!
- Jimmy jest raczej uparty, nie będzie go łatwo namówić do brania udziału w przesłuchaniu - oświadczył Luke M.
- Poza tym - wtrąciła się Eileen - Z tego co wiem to jest z Karen, a ona jest w LA. Raczej nie będzie dostępny dla nas.
- Nie, rozstali się. Karen sama kręci ten film - wyjaśniłam zgromadzonym.
- Ale czy będzie do tej roli odpowiedni? - spytała Linda.
- Tak właściwie... - spojrzałam na Toma, by upewnić się czy myśli podobnie - Byłyby spore szanse, że to nasz Gatsby.
- Pogadaj z nim - zarządził Luke M - Chcę by był naszym Gatsbym.

****
Godzinę później spotkałam się z Jimmym w 54 Below - Broadway's Supper Club. Usiedliśmy przy jednym ze stolików i zamówiliśmy. Jimmy jako iż jest leczącym się alkoholikiem zamówił wodę. Ja zaś herbatę. Nie wiedziałam jak mam rozmawiać z kimś, kto spędził sporo czasu w więzieniu... ale skoro potrafiłam się dogadać z Nickiem.... nie powinno być tak źle.

- Jimmy... jest coś, o czym chcę z Tobą porozmawiać - oznajmiłam, po czym chrząknęłam głośno próbując oczyścić moje gardło. Mimowolnie, jakby był to mój tik nerwowy, zdjęłam okulary korekcyjne.
- No? - mruknął pytająco Jimmy marszcząc przy tym brwi.
- Myślałeś o tym co teraz, po wyjściu z.....
- Więzienia - Jimmy z lekką pretensją w głosie skończył za mnie myśl - Możesz to powiedzieć.
- Więzienia - powtórzyłam za nim - Myślałeś o tym co teraz?
-Nie... - mruknął po czym potarł sobie brew palcem wskazującym - Przez większość czasu myślałem, że będe z Karen. Mówiła, że zaczeka a potem ten... telefon o roli.
- Tak, wiem - szepnęłam w odpowiedzi, po czym wzięłam łyk herbaty.
- Chyba więc nie mam czym się zając - wzruszył ramionami niedbale - Muszę znaleźć nowego partnera do pisania i potem zobaczymy.
- Nie myslałeś o powrocie na scenie? Jako aktor? - spytałam podnosząc delikatnie jedną brew ku górze. Jimmy uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Myślałem, ale Julia.... ja nie jestem aktorem.
- W Hitlist się sprawdziłeś, a Derek jak wiemy sporo wymaga - drążyłam temat.
- Wiem. Wolałbym coś jednak napisać nowego.
- No ale patrz, Jimmy.... bądź rozsądny. Nie masz jakiekolwiek pomysłu na musical, nie masz nikogo kto zająłby się the book. Napisanie musicalu... praca nad musicalem to kilka lat. Chcesz przez ten czas znów zajmować się kelnerowaniem? Zagrasz u nas, a w międzyczasie pomyślisz o nowej sztuce.
- Ma to sens- przyznał Jim. Nie spodziewałam się tego, zwykle trudno było go przegadać - Co piszecie? Kogo szukacie?
- Wielki Gatsby- odpowiedziałam od razu.
- Szukacie.....?
- Wielkiego Gatsbyego - dopowiedziałam. Jimmy spojrzał na mnie zadziwionym wzrokiem.
- O kurde... Julia. To duża rola, nie wiem czy dam sobie radę. To główna rola. W Hitlist jednak najważniejsza była Nina, to znaczy no wiesz... talent Karen.
- Reżyser uważa, że byłbyś idealny do tej roli - oznajmiłam zgodnie z prawdą - Pamiętaj, że to tylko warsztaty jakby co.... więc około 200 dolców na tydzień.
- No wiem, wiem - oznajmił pośpiesznie Jimmy - Dobra. Wchodzę w to.
- Wypijmy za to - uśmiechnęłam się szeroko, podnosząc filiżankę z herbatą w celu wykonania toastu.

****

Show zaczęło żyć powoli własnym życiem. Nie był to już twór mój i Toma, pojawiały się kolejne nazwiska osób które sprawiały, iż projekt musicalowy żył. Wkrótce mieliśmy zacząć próby. Wiedziałam.... że najtrudniejsze dopiero przed nami. Wracałam do domu taksówką uśmiechnięta od ucha do ucha. Kiedy przeszłam próg mieszkania, poczułam zapach włoskiej kuchni. Michael był w kuchni, pracował właśnie nad jakimś daniem.

- Wróciłam - oznajmiłam z uśmiechem - Co tam?
- Nie uwierzysz! Świętujemy! - Michael spojrzał na mnie radosnym wzrokiem a następnie pocałował.
- Co takiego? - odpowiedziałam rozbawiona.
- Dostałem rolę w nowej wersji Storm. Masz, skosztuj - Michael podsunął pod moje usta łyżkę z jakimś sosem. Skosztowałam. Cóz. był lepszy niż moja kuchnia.
- Dobre - uśmiechnęłam się szeroko - Kogo zagrasz?
- Bena. A główną rolę kobiecą Janice Beth. Uwierzysz w to? Zagram z Janice Beth!
- Kochanie, gratuluję - przeszłam do salonu, gdzie zauważyłam migającą lampkę automatycznej sekretarki - Ktoś do nas dzwonił? - spytałam podniesionym głosem z salonu.
- Nie kiedy byłem w domu - oznajmił podniesionym głosem Michael.

Nacisnęłam na przycisk odczytu wiadomości.

" Wiadomość pierwsza.

DATA: Piątek, godzina dwunasta cztery.

Halo? Halo? Tu doktor Meredith Grey. Dzwonię z SEattle Grace. Pani mąż, Frank Houston przeszedł kolejną operację. Obawiam się jednak, że nie powiodła się ona w takim stopniu na jaki liczyliśmy. Jeśli chce się Pani pożegnać z mężem, byłoby dobrze gdyby Pani przyleciała. Dobrze. To do widzenia".

Byłam w szoku. Frank, mój eksmaż naprawdę umierał? Kiedy spojrzałam za siebie, zauważyłam Michaela. Widziałam, że on również nie dowierzał w to co usłyszał. Szybko podbiegł i mnie przytulił, zupełnie jakby wiedział, że rozsypię się zaraz na tysiąc kawałeczków. Płakałam jak nienormalna. Szloch sprawiał, iż wyglądałam jakbym się dusiła i desperacko pragnęła wziąć oddech. Mój eksmąż umierał, ojciec mojego syna... umierał.

megan

Granmor

megan

Granmor

The Show 1x4

Consequences

Grupa imprezowiczów przeszła przez hol ogromnej posiadłości Gatsbyego. W dłoniach trzymają lampki szampana. Śmieją się, są radośni. Zaczynając z sobą rozmawiać.

GOŚĆ 1: Gdzie jest nasz gospodarz?

GOŚĆ 2: Podobno nikt go nigdy nie widział na tych imprezach!

GOŚĆ 1: Pan Gatsby wie jak witać swoich gości!

Na środku prowizorycznej sceny pojawia się piękna kobieta która zaczyna śpiewać piosenkę, wszyscy wokół bawią się - tańczą, śpiewają wraz z kobietą.

You a bad girl and your friends bad too, oh
We got the swag sauce, she drippin' swagu
You a bad girl and your friends bad too, oh
We got the swag sauce, she drippin' swagu

I may be young, but I'm ready
To give you all my love
I told my girls you can get it
Don't slow it down, just let it go

So in love
I'll give it all away
Just don't tell nobody tomorrow
So tonight
I'll do it every way
Speakers knockin' till the morning light

'Cause we like to party-y-y-y-y-y-y
'Cause we like to party-y-y-y-y-y-y
'Cause we like to party

Wszyscy po występie Jessici bili brawo. Naprawdę dała sobie radę z występem. Luke M spojrzał na mnie i Toma a następnie uśmiechnął bardzo szeroko.

- Kochani, daliśbie radę. Jak zwykle! - klasnał w dłonie zachwycony. Tom skrzyżował dłonie na piersi, uśmiechnął się niepewnie.
- E, dziękujemy.
- Dobra, dziesięć minut przerwy! - zarządził Luke M zapisując coś w swoich notatkach, a nastepnie poszedł w stronę Jessici która była zajęta rozmową z Bobbym.
- Czy to normalne, że czuję się dziwnie w jego towarzystwie? - spytał Tom patrząc na Luka M.
- Nie wiem Tom, naprawdę - odpowiedziałam z uśmiechem skreślając pomysł w swoim notatniku. Spojrzałam na niego z uśmiechem i dopiero po chwili zauważyłam moją siostre, Susan która stała przy drzwiach na salę prób. Szybko ściągnęłam okulary i podeszłam do niej.

- Susan wszystko w porządku? - spytałam, po czym pocałowałam ją w policzek na przywitanie - Witaj kochanie.
- Jest jakieś miejsce w którym możemy spokojnie porozmawiac? - kiwnęłam głową pokazując jej drzwi.
- Co się dzieje? - spytąłam przejęta.
- Leo do mnie dzwonił - oświadczyła Susan - Podobno jego matka nie przejmuje się tym, że Frank umiera.
- Przecież to nie prawda - zaprotestowałam szybko - Oczywiście, że mnie to obchodzi. Ale mam swoje obowiązki, nie mogę tego ot po prostu zostawić ponieważ....
- On umiera Julio - powtórzyła Susan - Ktoś powinien przy nim być.
- Jest Leo - oznajmiłam nieco obojętnym tonem.
-Naprawdę te wszystkie lata które spędziliście razem nic dla Ciebie nie znaczą? - spytała Susan która najwyraźniej sama nie dowierzała temu co słyszy -
- Oczywiście, że znaczą! - huknęłam zdenerwowana, kilka osób spojrzało w naszą stronę. Spojrzałam w ich stronę po czym dodałam szeptem - Ale moje życie jest tutaj, pracuję nad Gatsbym. Nie mogę po prostu ot tak pojechać tam.
- Okej - mruknęła Susan najwyraźniej poddając się - W takim razie ja polecę do Seattle, okey? Zajmę się nim i będę Cię informowała na bieżąco ale Julia... proszę.... poleć tam kiedy on naprawdę będzie chciał się z nami już żegnać.
- Dobrze - kiwnęłam głową - Wtedy polecę do Seattle.
- Dziękuję - odszepnęła Susan, pocałowała mnie w policzek a następnie pożegnała się dosyć szybko, gładko i bezboleśnie - Na razie siostrzyczko, zadzwonię.
Wróciłam na salę prób. Tom spojrzał na mnie zaciekawiony, wróciłam na swoje miejsce. Wbiłam wzrok w notatki, czułam jednak jak patrzy na mnie mój partner zawodowy.

- Wszystko w porządku z Susan? - spytał - Trochę dziwne było to, że nawet się nie przywitała.
- Tak, z nią wszystko w porządku - potwierdziłam pośpiesznie.
- A z kim nie jest w porządku?
- Możemy o tym teraz nie rozmawiać? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Tom jedynie kiwnął głową oszczędnie.

Tak oto skończyliśmy przerwę w próbie. Luke M podszedł do Jimmiego który dotychczas czytał swój scenariusz.

- Jimmy, kochanie, stań tutaj - oświadczył Luke ciągnąc naszego Gatsbyego w odpowiednie miejsce.

Jimmy śpiewał kolejną piosenkę, ja jednak nie potrafiłam przestać myśleć o Franku i o tym, że gdzieś w Seattle mój były mąż umiera. Mimo wszystko spędziłam z nim spory kawałek życia i poczułam się z tym po prostu źle. Wtedy Jimmy przeszedł na tonację wyżej co sprawiło, że już wróciłam do żywych i słuchałam jego głosu.

- Wow, brzmi nieźle - powiedziałam do Toma z uśmiechem.
- O której będzie Eileen? - spytał w odpowiedzi Tom zerkając przy tym na swój zegarek.
My gift is my song
And this one's for you.

And you can tell everybody
That this is your song.
It may be quite simple but
Now that it's done.

Hope you don't mind, I hope you don't mind
That I put down in words
How wonderful life is now you're in the world.

Sat on the roof
And I kicked off the moss.
Well some of these verses
Well they, they got me quite cross.
But the sun's been kind
While I wrote this song.

It's for people like you
That keep it turned on.

So excuse me forgetting,
But these things I do.
You see I've forgotten
If they're green or they're blue.
Anyway the thing is,
What I really mean,
Yours are the sweetest eyes
I've ever seen.

And you can tell everybody
This is your song.
It may be quite simple,but
Now that it's done.

I hope you don't mind,I hope you don't mind
That I put down in words
How wonderful life is now you're in the world!

Kiedy Jimmy skończył śpiewać spojrzałam na Toma. Chciałam z nim o tym porozmawiać, o tym, że ojciec mojego dziecka umiera. Nie wiedziałam jednak jakich słów użyć. Nie chciałam również się rozpłakać na sali, bo to zwróciło by uwagę wszystkich. Linda ponownie ogłosiła przerwę a ja jakby nigdy nic po prostu wyszłam z sali.
Poszłam w stronę łazienki damskiej, przemyłam sobie twarz w lodowatej wodzie i wpatrywałam w swoje odbicie w lustrze. Coś sprawiło, iż poczułam się potrzebna w Seattle. Z drugiej strony to Susan postanowiła zająć się wszystkim na miejscu - ja tam naprawdę nie byłam już potrzebna.

Przypomniało mi się to jak wariowałam podczas pracy nad Bombshell, choć powody były bardzo odmienne to jednak wtedy również moje osobiste problemy sprawiły iż nie byłam kompletnie skupiona na pracy. Nie chciałam znów doprowadzić do takiej sytuacji.

* * *
W końcu dzień pracy minął a ja mogłam wrócić do domu, do Michaela. Postanowiłam z nim porozmawiać o tym co się dzieje. Kiedy weszłam do mieszkania akurat lezał na kanapie i ogladał telewizję. Szybko wstał i pocałował mnie.

- Jak tam próby? - spytał z uśmiechem.
- Całkiem dobrze - odpowiedziałam z oszczędnym uśmiechem.
- Jesteś pewna? - Michael poszedł do kuchni, gdzie zaczął odgrzewać obiad dla mnie.
- Chcę z Tobą o czymś porozmawiać - oświadczyłam.
- O czym? - spytał z uśmiechem - Zrobiłem spaghetti.
- Może się okazać, że muszę polecieć do Seattle, do Franka - stwierdziłam wprost. Przez chwilę w mieszkaniu panowała cisza.
- Dlaczego? - mruknął Michael.
- On umiera. Susan dzisiaj u mnie była, póki co ona tam pojedzie ale... chciałabym się z nim pożegnać. Chyba rozumiesz?
- Mhm, jasne - nie rozumiał, widziałam to. Kiwnął tylko oszczędnie głową przygotowując mój obiad- To kiedy lecisz?
- Nie wiem - przyznałam - Nie wiem ile czasu będzie Frank żył.
- Mam nadzieję, że mogę liczyć na powiadomienie trochę wcześniej?
- To nie jest takie proste, dobrze o tym wiesz. Pracuję teraz nad Gatsbym, nie widzi mi się specjalnie tracić czasu na podróże ale mówimy o ojcu Leo.
- Wiem - syknął z złością Michael - Myślisz, że tego nie wiem?
- Nic takiego nie sugerowałam - odpowiedziałam czując, że cała ta rozmowa powoli staje się kłótnią - Po prostu dla Leo to też pewnie ważne. Jest tam, w szpitalu z ojcem i...
- Zrobisz jak będziesz chciała - uciał rozmowę Michael - Jakby co masz moje wsparcie.

* * *

Następnego dnia zaczęliśmy próby o godzinie jedenastej rano. Luke M z samego rana był już w skowronkach. Sharon Foster grająca Daisy właśnie rozgrzewała swoje struny głosowe.

- No dobrze! - Luke M spojrzał na wszystkich z uśmiechem - Witam wszystkich, witam. Witam również naszą Daisy, która wczoraj nie mogła do nas dołączyć.
- Hej - odpowiedziała nieco nieśmiałym tonem Sharon.
- Dzisiaj zaśpiewamy wczorajsze piosenki i do tego jeszcze One day i fly away, czyli piosenkę Daisy o tym, jak chce zostawić męża, jak o tym marzy.
- I ostatecznie nie robi - wtrąciłam z uśmiechem, Luke spojrzał na mnie.
- I ostatecznie nie robi, fakt - kiwnął głową.

megan